Daan im Schnee

Ik ben gek op wintersport. Al sinds ik voor het eerst hier in Oostenrijk op vakantie ben geweest ben ik waarlijk verliefd geworden op dit land. Alles klopt hier ook. De natuur is prachtig, de vrouwen zijn mooi, het eten is lekker en het bier is fenomenaal. En het is, zeker in verhouding met Nederland, echt enorm goedkoop.

Toch heeft ook hier, in mijn Walhalla een van die dingen die ik haat aan Nederland toegeslagen, en dat is de massa. Toen ik hier van de zomer was, was de rust ongelooflijk. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder ergens zo genoten heb van het complete niets dat dit land toen te bieden had. De stilte was goed voor mijn geest: ik heb het sowieso al snel druk aan mijn hoofd. Ik zou ook niet in een stad als Amsterdam of Innsbruck kunnen leven. Ik kan niet tegen die drukte. Ik zie mezelf eigenlijk eerder oud worden op een woonboot in een obscuur plaatsje in Friesland.

Wat mij toch het meeste trekt hier in Oostenrijk is het skieën. Het is ultiem om van de berg naar beneden te scheren, naar Rosi's Schnitzelhütte, waar de volgende XXL schnitzel met wat extra cholesterol al weer voor me klaar is gelegd. Dat doet wat met me, dat laat me houden van een land waar ik in heel mijn leven eigenlijk amper een maand geweest ben.

En dat is raar. Dat, op zijn beurt, doet weer wat met je. Ik heb mezelf al talloze keren hier in een klein huisje in Hippach zien zitten, getrouwd met een lokale schone, met een grote schnitzel op het bord. Maar ach. Zou ik ons bekrompen Nederland niet missen? De klagende mensen. De bijtende wind. De bruine kroegjes die verboden zijn. De polder. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.