maandag 1 december 2008

Spanning

30 november.
Ik ben de hele dag al zo gespannen als een vioolsnaar. Daar is niet een direkte reden voor te geven. De dingen gaan redelijk goed met me, howel het natuurlijk altijd beter kan. Maar ik heb het gevoel dat er groot gevaar dreigt. Iets onontkoombaars en verschrikkelijks.

Misschien komt het door de weblogs die ik de afgelopen weken bezocht heb, of de gebeurtenissen in Bombay/Mumbai, Congo en elders op de wereld. Schokkende beelden van geweld en de gevolgen ervan op televisie, afgewisseld met plat amusement en de misselijkmakende, zichzelf ophemelende Bekende Etalagepoppen. Wat een contrast! dood en verderf naast opgeblazen clowns.

Als ik ergens over wil schrijven dwarrelen de onderwerpen als herfstbladeren om me heen, maar als ik er één vastpak, verkruimelt hij in mijn hand. Het gevoel van dreigend gevaar blijft. Er is iets aan de hand. Iets waar we geen zeggenschap meer over hebben. Een ramp met vele gezichten. Als ik alles op zou schrijven, zouden de woorden me vanaf het papier aanstaren en zou ik me afvragen of ik nog wel goed bij mijn verstand ben, of dat ik in een slechte film terecht ben gekomen.

Ik wil hier een voorspelling doen. 2009 en de komende twee, drie jaar zullen bijzonder bijzonder interessante jaren worden in geschiedkundig opzicht. Daar hoeft niemand zich bij voorbaat over te verheugen. Wat voor de geschiedenis interessant is is meestal slecht voor de mensen die erbij betrokken zijn.

De kredietcrisis, de immigratie & islamproblematiek, het groeiende EU-monster, de verpaupering van de steden en het toenemende gevaar op straat, een bevolking die versplinterd is en verdeeld, tegen zichzelf opgezet, een autoritaire regering van corrupte baantjesjagers, die het volk onder een ongekende mengeling van christelijk paternalisme en linkse staatscontrole wil brengen, die niet thuis geeft bij de problemen, het land uitlevert aan de Europese Unie (en Nederlandse staatsburgers aan vreemde mogendheden) en de bevolking beschouwt als onmondige en potentieel terroristische melkkoeien, die voor iedere scheet die ze laten zullen betalen en als ze niet betalen, geruïneerd.

En het volk is verdeeld. Waar kunnen we trots op zijn? Van alles waar we trots op horen te zijn wordt ons door de intelligentia verteld dat we ons er schuldig over moeten voelen.

Het land staat voor enorme problemen uitdagingen, die niet zullen verdwijnen, maar wel groeien. Blind zijn voor de problemen en het niet aangaan van die uitdagingen zal (in mijn voorspelling) leiden tot de ondergang van Nederland zoals we het kennen en het veranderen in een land (?) zoals niemand het wil kennen, behalve misschien de "powers that be", die het in het gunstigste geval niets zal kunnen schelen en in het slechtste als een noodzakelijke fase in de mondialisering.

Waar is de lijm die de Nederlander, europeaan, wereldburger kan binden? Is die er nog? Of zijn we allemaal al teveel tegen elkaar uitgespeeld, zijn we moe en murw van de gebeurtenissen waar we geen vat op lijken te hebben en in beslag genomen door het dagelijkse ploeteren om een redelijk goed leven te hebben en tegemoet te komen aan de eisen die de maatschappij ons stelt? Zijn alle idealen besmeurd? Misschien is dat de grootste uitdaging: om datgene (terug) te vinden wat ons bindt.

Dat nare gevoel van dreiging zal trouwens wel door al die weblogs komen. Die zijn gevaarlijk. Dat heeft de Belgische regering gezegd of zo. Maar met het Elektronisch Patientendossier en het rookverbod zal alles wel goed komen. Ik heb gewoon wat verkeerds gegeten denk ik. Mijn maag is wat gespannen. Neemt u me niet kwalijk, lieve lezer. De herfst maakt me ook soms wat neerslachtig. Volgende keer schrijf ik iets vrolijks en ik hoop dat ik een slechte profeet ben.

1 december
Nou ja, niet iets vrolijkers, maar de link naar een artikel waarin voor een groot deel verwoord staat waar ik gisteren niet de vinger op kon leggen:

De aanval op Mumbai gaat verder dan een "gewone" bomaanslag. Dit was een militaire operatie door getrainde commando's.
Ten eerste betekent dat een nieuwe fase in de strijd tegen... ja, tegen wat eigenlijk? De beschaving? Het begint de trekken van een echte oorlog te kijken, maar op een gruwelijke manier gericht tegen burgers. Een oorlog, niet tegen een vijand van buitenaf, maar van een gezichtsloze vijand, die van binnenuit dood en verderf zaait en de maatschappij ontwricht. Aanvallen als deze (Op Amsterdam of Rotterdam, Parijs...) zou onze maatschappij niet aankunnen. Het zou het einde betekenen van de wereld van redelijkheid en het einde van alle dromen die we koesteren voor een betere samenleving. Dat is de dreiging. Hoe moeten we hierop antwoorden?

Het betreffende artikel

1 opmerking:

  1. "Als ik ergens over wil schrijven dwarrelen de onderwerpen als herfstbladeren om me heen, maar als ik er één vastpak, verkruimelt hij in mijn hand."
    Meesterlijk D.G.Neree! Dat is wel zo mooi beschreven....
    En trouwens, ben jij Daan im schnee?

    BeantwoordenVerwijderen