Welkom in de E.U.S.S.R.

Stel je voor. Er is een staat op de wereld, een grote éénpartijstaat, die eerst meerdere onafhankelijke landen omvatte, maar die zich nu, tegen de zin van de bevolking in, verenigd hebben Het parlement kent geen oppositie, en vertegenwoordigt het volk niet. Ondanks dat de mensen altijd tegen deze beslissingen zijn geweest, is hen geen keuze gelaten en hebben de politici achter hun rug om deze monsterstaat gecreëerd. Aan welke staat denk je nu? De Sovietunie? Waarschijnlijk wel. Het gaat echter misschien terugkomen, in een nieuwe vorm: De Europese Unie van Socialistische Soviet Republieken. Welkom in de wieg van de vrijheid.

Het was een beschamende vertoning, op 19 februari dit jaar. De nieuwe voorzitter van de Europese Unie, Vaclav Klaus, hield zijn toespraak voor de leden van het Europees Parlement. Was Vaclav dan zo'n rampzalige spreker? Nee. Eigenlijk was hij een spreker zoals we er meer zouden kunnen gebruiken in Brussel. Het beschamende waren de Europarlementariërs zelf. Zodra er Eurocynisme en kritiek op ons moderne Europese systeem in Klaus' zijn toespraak doorklonk, stonden enkele parlementsleden gewoon domweg op, en verlieten zij de zaal onder het toeziend oog van de andere Parlementariërs, waarvan sommigen luid boegeroep lieten horen. Dit was ooit de wieg van vrijheid van meningsuiting.

Wat is dan ook het probleem, het probleem met deze Europese Unie van ons? Misschien kan Vaclav je het beter zelf vertellen:

"De vraag die ik u wil stellen is puur een theoretische vraag: zijn jullie er echt van overtuigd dat voor elke stem die jullie geven, jullie iets beslissen dat hier beslist moet worden, en niet in de parlementen van de Europese staten zelf?"

"Daarnaast, het is overduidelijk, dat we het verder samenbinden van uitbreiden van de Europese bureaucratie zelf geen doel is, maar niet meer dan een werktuig om de echte doelen te bereiken. Dit is niets minder dan individuele vrijheid en economische voorspoed."

"Echter, de afgelopen twintig jaar, sinds de val van de muur, heb ik vaker gezien dat de gevoelens en angsten groter zijn onder degenen die een groot deel van de 20ste eeuw zonder vrijheid leefden, en het hoofd boven water moesten houden in een disfunctionele plan-economie. Het is geen verrassing dat deze mensen gevoeliger en reactionerer zijn tegen elke gebeurtenis die in een andere richting leidt dan in die van vrijheid en vooruitgang."

"In een normale parlementaire democratie steunen een deel van de parlementariërs de regering, en een deel de oppositie. In het Europese Parlement mist dit recept. Hier wordt maar één oplossing aangeboden en zij die het daar niet mee eens zijn worden als vijanden van Europa geportretteerd. Nog niet zo lang geleden leefde mijn deel van Europa onder een politiek systeem waar geen alternatieven waren, en dus geen parlementaire oppositie. Het was door deze bittere les dat wij leerden dat er zonder oppositie geen vrijheid is. Hierom moeten er altijd politieke alternatieven zijn.

Waar moeten wij het probleem zoeken in deze Europese Unie? Waarom loopt de samenwerking zo stroef? Waarom lijkt de enige toekomstvisie voor een sneller groeiende EU een oploop naar een autoritaire staat? Omdat het hele uitgangspunt van de Europese Unie verkeerd is. Er is niets mis met een Europese Unie. Sterker nog, wij als kleiner land hebben de vrijhandel en open grenzen tussen alle Europese staten heel hard nodig. Het is een van de grote voordelen van de Unie. Ook moet er een gezamenlijk defensiebeleid zijn: wij als land zijn afzonderlijk niet in staat om een noemenswaardig leger op te bouwen; als wij ons al continent goed organiseren kunnen wij het niveau van de VS evenaren.

Waar ligt het probleem dan? Het probleem ligt in het verlangen van het gros van de Europarlementariër om Europa tot een superstaat om te toveren. Het is onmogelijk om de cultuurverschillen tussen Duitsland, Frankrijk en Engeland te boven te komen. Als je 50 jaar terug aan een Fransman had verteld dat hij ooit in personele unie zou gaan treden met Duitsland had hij je uitgelachen: vandaag lijkt het er toch aan te komen. Een overwegend rechts land als Tjechië kan nooit een goed team vormen met een overwegend links land als Spanje: het nationalistische Italië zou nooit een team kunnen vormen met het door vakbonden geregeerde Frankrijk. De onmogelijkheid van deze lijkt niet door te dringen tot de mensen in Brussel.

Europa is een mooi streven, een verplicht streven zelfs, één van de medicijnen die het snel ziek wordende Europa kan redden. Net zoals bij elke medicijn is het echter niet gezond om te veel te nemen. Teveel Europa leidt tot een superstaat, een superstaat waarin de ene bevolkingsgroep altijd meer te zeggen heeft dan de andere en één waarin altijd de helft van de staten ontevreden is. Door steeds meer economisch zwakkere landen toe te laten die niet kunnen wachten om dichter bij West-Europa aan te schurken lijkt er geen einde te komen aan deze nachtmerrie.

Vaclav Klaus is maar voorzitter voor een halfjaar, en het lijkt mij niet te verwachten dat hij in staat is om het Brusselse bereaucratische mijnenveld te doorploegen in die korte tijd. Hij heeft echter wel meer gelijk dan Sarkozy ooit heeft gehad. Terwijl Sarko zijn poging deed om in de vorm van de Mediterrane Unie nog een superstaat te creëren, wijst Vaclav Klaus op ons het belang van onze Natie-staten zoals ze zijn. Altijd zullen wij moeten blijven vechten voor onze onafhankelijkheid. Als klein land hebben wij amper wat in de melk te brokkelen, maar zijn wij afhankelijk van de doorvoer van buitenlandse goederen door ons land. Wat is de gulden middenweg?

(Citaten uit de toespraak van Vaclav Klaus door de auteur vertaald. Bron)

Reageren? NuJij.nl