Ingezonden - Het is eenzaam aan de top

De top van de voedselketen wel te verstaan. Want hoewel wij, als zelfbewuste zoogdieren, op vele manieren gezegend zijn , zijn wij misschien door dezelfde eigenschap wel evenveel ‘vervloekt’. Misschien zou benadeeld een betere woordkeuze zijn voor een zogenaamde ongelovige zoals ik. Die woordkeuze ontbeert echter toch weer dat heerlijke dramatische effect.

Hebben wij zo’n gebrek aan natuurlijke vijanden dat wij ons tegen onze eigen kudde keren? Of moeten we eerder denken aan verschillende kuddes die door het zelfbewustzijn een zekere onnatuurlijke band met elkaar gekregen hebben? Is de menselijke achterdocht een bijproduct van onze intelligentie? De mens doet niets liever dan ongeïnformeerd zijn eerste indruk te laten vormen door verhalen van derden. Graag projecteren we die meningen dan ook meteen op gehele groepen die we voor het gemak maar even in een hokje hebben gestopt.

Ga ik nu de kant op van de doodgebloede discussie over acceptatie van Moslims? Nee natuurlijk niet, al zal dit vast en zeker een van de puzzelstukjes in het grotere verhaal zijn. Ik maak hier liever verder geen woorden aan vuil.

Angst. Natuurlijke angst. Zelfbehoud zit nog steeds in onze genen. Omdat wij, relatief gezien, zoveel verder ontwikkeld zijn dan een doorsnee zoogdier kunnen wij dit systeem dat de natuur ons meegaf als verdediging niet meer plaatsen. Ik hoef niet meer weg te sprinten voor een wilde panter als ik sta te grazen op de Veluwe. Wat zien wij dan als de bedreiging van ons leven? Ik ben van mening dat dit de andere mens is. De mens met andere overtuigingen, de mens met ander gedachtegoed. Kunnen wij ons voorstellen dat we overleven zonder huis of zonder buurtsuper voor eten? Nauwelijks. Onze luxe en overtuigingen zijn wij onbewust gaan koppelen aan overleven. Als ik mijn grillen niet meer kan beoefenen kan ik niet leven zoals ik wil, ergo: niet leven. Iedereen die dus anders over de invulling van mijn grillen denkt is een bedreiging voor mijn leven en zal ik aanvallen (verbaal of fysiek).
Ik snap dat mijn betoog vol gaten zit, schiet het lek, ik smeek u. Dat heet voor mij een leerproces. Kort samengevat is de mening - heel belangrijk dat woord: ik heb het niet over feiten - die ik heb als volgt:
In plaats van een gemeenschappelijk doel dat wij als intelligent leven zouden moeten nastreven en dat wij ook pretenderen na te streven, staat voor ons nog steeds de natuurlijke drang van individueel overleven voorop.

Een aanvullende vraag is dan ook: Is dit erg of hoort het zo te zijn? (“let it be let it be”).


Jorrit


Jorrit