spelverruwing en hooliganisme.

Waarom zijn er geen tennishooligans, snookerhooligans, handbalhooligans, volleybalhooligans, korfbalhooligans of basketbalhooligans?


Vroeger kon ik het voetbal nog wel waarderen. Ik ben van het Cruijfftijdperk. Johan Cruijff nam een bal aan, stuurde twee of drie verdedigers het bos in en plaatste de bal in het net terwijl hij zijn veters aan het strikken was. 's zondags liep de stroom mensen naar het Ajaxstadion en na afloop van de wedstrijd kuierde iedereen terug naar de auto, tram, fiets of door naar huis als het mooi weer was. Ik was niet echt een voetbalfanaat, maar kon wel genieten van een wedstrijd en schreef met een vriendje fictieve voetbalverslagen in de stijl van Herman Kuiphof.

Maar in de loop van de tijd veranderde het voetbal. Solo-acties (dribbelen) werd zo goed als taboe en er ging steeds meer geld op het spel staan, waardoor een overwinning steeds belangrijker werd. Dit ging ten koste van het spel. Er werd strategischer gespeeld, vertragingstechnieken als onnodig terugspelen (naar de keeper!)en tijd rekken, en vooral het stoppen van de tegenstander werd belangrijker dan het ontfutselen van de bal. De knikkers werden steeds belangrijker. Het doel corrumpeerde het middel.

Het tot iedere prijs stoppen van de tegenstander leidde tot een verschrikkelijke verruwing van het spel. Vasthouden, schoppen, trappen, hinderen, onderuit halen, wegduwen, op elkaar klimmen om te koppen, de voorbeelden zijn legio, tot aan zware mishandeling toe. In de jaren negentig was het voetbal op een dieptepunt. Wedstrijden werden of tenenkrommend traag, met eindeloos op de eigen helft spelende verdedigers, of het werden slachtpartijen, waarbij iedere speler die de bal had grote kans had op een zware blessure en een abrupt einde aan zijn voetbalcarrière.
Dit was geen voetbal meer. Zodra iemand probeerde te voetballen braken er botten of scheurden er pezen.

Is het toeval dat met deze gewelddadige ontaarding van het voetbal ook het hooliganisme is ontstaan en toegenomen? Ik durf te zeggen, dat het hooliganisme een directe afspiegeling is van de mate van geweld op het veld. Worden er immers door de "godenzonen" geen dingen uitgehaald die in het dagelijks leven als zware mishandeling worden omschreven? Interessant zou zijn om eens na te gaan hoe Hooligangeweld zich verhoudt tot het aantal blessures en zware overtredingen op het veld. Ik voorspel, dat deze redelijk met elkaar met elkaar oplopen.

Een decennium of zo geleden kwam de FIFA tot de conclusie dat het zo ook niet verder kon. Scheidsrechters kregen de opdracht strenger te straffen en er werden nieuwe regels opgesteld, zoals het met rood beboeten van het neerhalen van een tegenstander die op doel afloopt en het verbieden van het oppakken van de bal door de keeper bij aanspelen door een verdediger.

Ik moet eerlijk zeggen, dat het voetbal er sindsdien weer wat op vooruit is gegaan. Sommige wedstrijden zijn wel weer aardig om te zien. Toch zou het voetbal nog een edeler sport worden als de regels voor lichamelijk contact aan zouden worden gescherpt, tot ze gelijk zijn aan die van bijvoorbeeld basketbal, hockey en handbal: GEEN lichamelijk contakt. Het heet voetBAL en het gaat om de bal. Vastpakken, duwen, trekken, schoppen, stompen, elleboogjes, tackles, foute slidings, alles gericht op de man in plaats van de bal zou streng bestraft moeten worden.

Om vertragingstactieken tegen te gaan zou ik ook het volgende willen voorstellen:
Speel inplaats van twee keer 45 minuten twee keer dertig of vijfendertig minuten en stop de tijd bij iedere overtreding. Zodra de bal weer in het spel is gaat de tijd weer lopen. Dit zoals bij bijvoorbeeld basketbal. Op deze manier is er geen verwarring over hoeveel minuten er verlengd wordt, wat een grote onzekere factor is.

Het streng bestraffen van lichamelijk kontakt zal niet alleen het voetbal weer aantrekkelijk maken om naar te kijken, maar ook de toeschouwers minder gefrustreerd en agressief maken. De instelling van "zuivere speeltijd" zal vertragingstactieken sterk beperken en de wedstrijden meer vaart geven.