dinsdag 17 maart 2009

De Emotiemaatschappij.

Ligt het aan mij, of wordt er in Nederland steeds meer de nadruk gelegd op gevoelens, emotie? Als ik om me heen kijkt, vertoont het gedrag van de Nederlander steeds meer infantiele trekken en de belangrijkste daarvan is de volkomen overdreven aandacht voor gevoelens. Dat komt in veel onderdelen van de samenleving tot uiting.

Neem voetbal.
De manier waarop mensen zich op kunnen winden over deze sport, is verbijsterend. Weken voor een internationaal kampioenschap wordt het halve land opgezweept naar een oranje hysterie. Werkelijk Iédereen heeft er wat over te zeggen, de kranten en de televisie staan bol van, de commercie duikt erop met acties en verpakkingen, straten en huizen worden versierd alsof het bevrijdingsdag is en er wordt nergens anders meer over gepraat.

Dan, als het moment gekomen is, zit iedereen in belachelijke oranje uitrustingen en met dito infantiele hulpstukken zwetend en met uitpuilende ogen naar de eerste wedstrijd te kijken, en als die gewonnen wordt (De spelers reageren tijdens de wedstrijd op ieder incident ook overdreven emotioneel, zowel bij voorspoed als tegenslag), is het land te klein en het hemelse Jeruzalem binnen handbereik. De wedstrijd beheerst de volgende dagen alle gesprekken en het hele land is euforisch.

En dan de tweede wedstrijd. Nederland komt met 1 - 0 achter. Ach en Wee.... machteloze schreeuwen en woede, hartaanvallen, vertrokken gezichten, verkrampte vuisten... Maar dan de gelijkmaker en men juicht weer alsof het de wereldtrofee is. De spelers in het veld buitelen over elkaar en de trainer staat bijna te huilen van geluk.
En dan wordt de wedstrijd al in de voorondes verloren. Met één klap alles weg. De mensen dagenlang niet te pruimen en wekenlang te belazerd om die vloekende oranje vlaggen weer uit de straat te vrwijderen.
Wat heeft dit allemaal voor zin? Waarom al die emotie en zinloze verspilling van tijd en energie? Waarom die overdreven emotie? (Om nog maar niet eens van het bijhorende geweld eromheen te spreken). Het heeft allemaal een bijzonder hoog Jantje-lacht-jantje-huiltgegalte. Ik bedoel: Hoe kan een mens het ene moment volkomen hysterisch zijn en het volgende zwaar gedeprimeerd, afhankelijk van hoe een voetbal stuitert?

Maar Voetbal is lang niet het enige voorbeeld van de Emomaatschappij. De mensen lijken wel te leven voor instant bevrediging van het gevoel. Er moet gevoel zijn, en dat moet zo extreem mogelijk doorvoeld worden. Films en games moeten steeds gewelddadiger worden, want het gevoel moet steeds iets ergers hebben om nog geactiveerd te worden. Televisieprogramma's moeten steeds extremer en in de serieuze media-organen is het al niet veel anders. Nieuws moet sensationeel zijn. Interviewers voor de televisie en veel verslaggevers in de media zijn "gevoelsjournalisten" geworden, ze onderzoeken geen gebeurtenissen, maar de gevoelens van mensen daarbij. "Wat voelde u toen het gebeurde?" "Wat ging er allemaal door u heen?" Deze en tientallen andere variaties erop schijnen de voornaamste parate vragen te zijn van de hedendaagse interviewers. Let eens op een NOS journaal en de manier waarop het nieuws gebracht wordt door in het bijzonder Philip Freriks. Het valse sentiment druipt eraf en feiten en zakelijkheid zijn vrijwel volledig verdrongen door gevoeligheden.

Nog een voorbeeld: De overdreven wildgroei aan aandacht die er is voor slachtofferhulp, die zich, als het aan de hulpverleners en de media ligt moet uitstrekken tot alle familieleden, vrienden, kennisen, collega's, buren en huisdieren, ja, het hele Nederlandse volk, dat eendrachtig diep geschokt moet zijn. Zijn de mensen in Nederland emotionele kneusjes? Dat zou je wel denken als je dat zo hoort en ziet. Alsof we in emotioneel opzicht couveusekindjes zijn en de Nederlander zich geen raad weet met het leven en iedere tegenslag als traumatiserend ervaart.

En ook in de politieken de rechtsspraak is de gevoelscultuur steeds meer binnen komen dringen en nemen gevoelens een steeds een steeds zwaarder wegend argument in maatschappelijke kwesties. Men beschuldigt elkaar op onderbuikgevoelens te spelen, men praat over het recht om je niet beledigd te voelen of iets dergelijks (hebben gevoelens rechten? zijn ze wettelijk beschermd?) en het te hoop lopen tegen het kwetsen van de tere gevoelens van moslims als suikergoedallochtonen lijkt een speerpunt bij de linkse partijen. Ook spreekt het emogevoel uit de manier waarop de bewindslieden de mensen tegemoet treden: sussend, zalvend, geruststellend: Gaat u maar lekker en gerust slapen.

Wat is er aan de hand? Zijn we door onze welvaart weer kinderen aan het worden? Of moeten we weer kinderen worden aan de hand van pappa en mmama hulpverlener/staat? Het je zo overgeven aan gevoelens heeft iets pre-puberaals en bij volwassen mensen heeft het iets ziekelijks, iets zieligs. Ieder moment achter emoties aanjagen of ervoor wegvluchten heeft iets belachelijks, aan iedere emotie die er in je opkomt toegeven heeft iets lafs en onvolwassens. alsof je op de vlucht bent voor jezelf. Maar het is niet alleen belachelijk en infantiel, het is ook bijzonder gevaarlijk, niet alleen voor de persoon in kwestie, maar ook voor anderen. Het leven is een gevaarlijke onderneming, en de mens heeft in de evolutie en de geschiedenis kunnen overleven door zijn verstand te gebruiken. Een helder verstand veronderstelt en zekere mate van beheersing van gevoelens. Het beheersen van en het kunnen omgaan met je eigen gevoelens is één van de kenmerken die volwassenheid van onvolwassenheid onderscheidt.

Ik zou zeggen: "People, GROW UP!"
Behandel elkaar niet als kinderen.

Edit: Discussie op NuJij

5 opmerkingen:

  1. Nederland is nu eenmaal het land van de Geitenwollensokken, de Subsidiebuidel en Brood en Spelen.

    Terwijl de moslims stapsgewijs hier de dienst uit willen maken kijkt de (autochtone) bevolking naar voetbal, Opsporing Verzocht, ijsdansen en Boer zoekt Vrouw etc.
    De Verzorgingsstaat regelt immmers alles; de mate van onze tolerantie en verdraagzaamheid, het verstrekken van uitkeringen aan 188 verschillende culturen en nationaliteiten in het kader van een multicultureel experiment en het vrij spel bieden aan een religie die volledig haaks staat op onze normen en waarden.

    Maar er breken andere tijden aan; recessie met sterk stijgende werkloosheid en dus maatschappelijke onrust, de aardgasbaten lopen sterk terug en eens is de voorraad op.

    Dit betekent de buikriem aanhalen. Dus noodgedwongen stoppen met een periodiek generaal pardon, de asielzoekersindustrie moet worden ingekrompen en zelfs de ontwikkelingssamenwerking staat op de tocht.

    En de geitenwollensok?

    Die kan met pensioen of eindelijk echt aan het werk...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat het allemaal niet lang zo door kan gaan zonder grote schade is duidelijk. Ik begin bij deze een anti-kinder(achtigheids)kruistocht.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik maak er wel een grapje over, maar eigenlijk is het van een ongekende treurigheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Denk je nou echt dat er ook maar iemand is die hier wat om geeft? Wat wil je veranderen? Je worden zijn nutteloos. Alsof er ook iets aan wordt gedaan. Macht is wat men wil en macht is wat men wil houden. Een man maakt geen verschil.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Anoniemoes, blijkbaar geef jij er wel om, anders zou je niet reageren. Verder begrijp ik niet wie je met "men" bedoelt. Ik heb het hier over een maatschappelijk verschijnsel. Denk je dat er een bewuste strategie achter zit?
    en wat bedoel je met "een man maakt geen verschil"? bedoel je "één man (mens) kan niets veranderen"? Wel, dat ligt er maar aan. Er zijn in de geschiedenis genoeg voorbeelden te vinden en sterker nog: het zijn altijd individuën geweest, die veranderingen bewerkstelligden. "Het collectief" bestaat niet als zdanig, althans, het is geen bewuste identitieit, die uit zichzelf iets kan doen of veranderen. Individuen bestaan wel.

    Verder over nut en nutteloosheid:
    Ik schrijf dit weblog niet omdat ik denk iets te kunnen veranderen, maar toch zou je ook hier in gedachten moeten houden, dat er geen onpersoonlijke en onveranderlijke structuren bestaan, maar dat alles gedaan wordt door mensen. En mensen handelen naargelang hun mening over (visie op) de dingen. Daarom bestaat er geen naamloze en gezichtsloze "men" en is alles door mensen veranderbaar en beïnvloedbaar. Als dat niet zo zou zijn, zouden we allemaal robots zijn, radertjes in de machine en zou het geen enkele zin hebben om waar dan ook op te reageren of tegen te ageren.

    BeantwoordenVerwijderen