Schrijven is een verschrikkelijke bezigheid, vergelijkbaar met het roeien van een boot door modder. Herschrijven en verbeteren is echter helemaal een straf, waar ik me zo weinig mogelijk aan wil wijden. Waarom kunnen ideeën niet gewoon in één zin, één woord of liever nog in een telepathische gedachtenflits overgebracht worden?
Toch is taal mooi. Ik hou ervan en kan er goed mee overweg. Kneedbaar, weerbarstig en vermoeiend. Vanwege mijn luiheid, ben ik zo'n drie jaar geleden op het internet gaan schrijven. Heerlijk was dat. Geen papiertjes met doorhalingen, halve verhalen en dito gedichten, geen mappen met aanzetten tot opera's en romans en geen zorgen over of iemand het wil publiceren, gewoon online werken, opslaan en weg ermee. Geweldig!
Na me twee jaar lang uitgeleefd te hebben op de Oncyclopedia Neerlandica (en andere wiki's), ben ik dit weblog begonnen. Het leven bestaat uit meer dan onzin, nietwaar? Nietwaar? Maar nu speelt mijn luiheid me parten. Tot mijn grote verbazing schrijven er op het Internet een aantal bijzonder begaafde schrijvers. Ik wil ze hier nu niet gaan opnoemen, daar wil ik later nog een stuk aan wijden, en zij zijn de reden dat ik hier te weinig schrijf. De meeste tijd besteed ik aan het lezen van hun artikelen en geregeld reageer ik erop. Die reacties lopen dan vaak uit, er volgt een gesprek of discussie en achteraf denk ik dan, dat ik die reacties mooi tot een artikel voor Vroeg of Laat zou kunnen omwerken. Maar ja, het staat nu daar al, dus waarom zou ik het hier nog en keer gaan overnemen? Lui lui lui. Daarom dacht ik in tweede instantie om hier dan naar die artikelen en gesprekken te verwijzen, maar dat staat ook weer zo ego-tripperig, zo van: kijk eens wat ík daar allemaal heb geschreven. Hopelijk heeft de lezer begrip voor dit dilemma.
Maar dan zult u misschien zeggen: Dan schrijf je toch gewoon een kletsverhaal over je eigen dilemma?
En dan zou ik zeggen: Een goed idee! Doen we meteen!
Waarvan akte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten