Quo Vadis?

Waar willen wij eigenlijk naartoe met zijn allen?

Slaan we elkaar over honderd jaar nog de hersens in (of de kop af, om actueel te blijven) voor de interpretatie van woorden, klanken, ijle lucht en abstracte idealen?

En over duizend jaar?

Arme mens, worstelend met zijn spoken en zuchtend onder het juk van tirannen, de uiterlijke en die van binnen, de angsten en onzekerheden, sprookjes en mythen, de strijd die zich dagelijks in ieder mens afspeelt geprojecteerd naar buiten, botsingen, misverstanden... de wetten, de normen, de stilzwijgende mores en de tijdgeest, die al ons denken en handelen bepaalt....

Waar willen wij eigenlijk naartoe?

Men kan zeggen wat men wil, maar de democratische staatsvormen hebben het de afgelopen zestig+ jaar goed gedaan. Maar zijn we nu op de goede weg?
Ik denk van niet. Ten eerste hebben we nog steeds geen echte democratie, verre van dat, en ten tweede ontbeert het democratische idee een doel. Door dit laatste dreigt nu het begrip democratie om te slaan in de tirannie van het "algemeen belang" over het individu, met andere woorden: collectivisme dreigt het individu volledig ondergeschikt te maken aan het collectief, een abstract begrip, dat door eenieder naar eigen inzicht ingevuld kan worden.

Democratie is jong en als het goed is, moet het streven zijn om de mens steeds meer te emanciperen en zeggenschap over zijn eigen leven te laten. Het streven van een democratische staatsvorm moet zijn om zichzelf overbodig te maken en op te heffen, net als dit idealiter voor iedere dienst- of hulpverlenende instantie zou moeten gelden.

Hoe kan een regering ernaar streven zichzelf op te heffen?

Door ervoor te zorgen dat de mensen zich bewust worden van hun potentieel, door zelfredzaamheid te stimuleren en de grootste prioriteit te leggen bij goed onderwijs en geestelijke groei van de mensen waar zij de dienaar van is, zodat er een samenleving van volwassen individuen ontstaat, die zelf en in samenwerking hun boontjes kunnen doppen, inplaats van afhankelijk te zijn van een staat om alle problemen op te lossen.

Misschien is dat een duizendjarenplan, maar waarom spreekt geen enkele politicus zich over dit soort dingen uit?

Op dit moment zien we namelijk het tegenovergestelde: korte termijndenken, beperkt tot het financieel-economische vlak. Het individu wordt kleingehouden, geplukt en schuldcomplexen aangepraat. Het onderwijs is de laatste dertig jaar volledig aan gort geholpen, zodat VWO-scholieren nauwelijks spellen of rekenen kunnen en de universiteiten bijlesssen op deze gebieden moeten geven. De negatieve effecten hiervan zien we ook in de politiek, die steeds meer wordt gekenmerkt door kortzichtigheid, incompetentie en lafheid, tot aan praktisch analfabetisme toe. Het is het gebrek aan visie en het lef om uitspraken over een gewenste toekomst te doen dat ons land aan het nekken is.

In plaats van de mensen in hun groei en emancipatie te helpen, worden we steeds meer afhankelijk gemaakt van externe organen en instituties, moeten we steeds meer aan de leiband lopen van voorgekauwde wetten en voorschriften en moeten we voor iedere actie die we uitvoeren, of we nu produceren of consumeren, betalen of worden belast. En zo wordt een instrument van vrijheid tot een instrument van tirannie, namelijk die van de burocratie en de middelmaat.

Maar utopieën zijn not-done en geen politicus die aan een carrière denkt zal zich wagen aan een ideologie en een strategie voor de lange termijn.
Toch is dat nodig. We leven niet in een statische wereld en alles op dit ondermaanse verandert met de tijd. De mens moet groeien en zo ook de maatschappij die door individuen gevormd wordt. De mens moet volwassen worden. Gebeurt dat niet, dan gaan we de andere kant op: terug naar de onwetendheid, de tirannie, de onderdrukking. Een middenweg is er niet en als er niet voor gevochten wordt is de strijd al verloren.