Vreemd huis, vreemde buurt.
Bij het verkennen van de buurt vallen me de verschillen op. Zijn het in Oud-West voornamelijk Noord-Afrikanen en Turken die het straatbeeld bepalen (met een minderheid van Surinamers en Pakistani), in Oud-Zuid is de samenstelling gevarieerder, kleuriger en vrolijker, lijkt het. Het straatleven doet met dit mooie weer aan dat van Parijs denken. Veel terrasjes en bijzondere winkeltjes, ook een groot verschil met Oud-West, waar de nadruk meer ligt op wonen, en het winkelaanbod vooral op het huishouden gericht is.
Als vreemdeling in eigen stad geniet ik (met zonnebril) op een terras van de anonimiteit.
Mijn nieuwe huis voelt vreemd aan, als een hotel en ik kan de rust om te schrijven nog niet vinden. Mijn lichaam is er al, maar mijn ziel moet worden nabezorgd.
maandag 3 augustus 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ben van geboorte een Rotterdammer DG, maar toen ik daar laatstelijk weer eens liep, vanaf CS naar de Coolsingel, werd ik bevangen door een gevoel van vervreemding. Op de terugweg een wat ruimere boog beschreven, had tijd genoeg. Ik was blij dat ik er niet meer woonde. De winkels munten uit in grauwe middelmaat, de mensen veelkleurig maar niets toevoegend aan het grauw van het plaveisel.
BeantwoordenVerwijderenDe ziel is het lichaam, het is de geest die rondzwerft tussen de geschiedenis.
De geest is de zwerver, inderdaad en het is de vraag of die van mij zich ooit nog werkelijk thuis zal voelen in dit ondermaanse. Zo vaak ben ik vanaf mijn vroege jeugd al verhuisd en ontworteld, dat ik al jong heb moeten leren om me overal thuis te voelen. Leven bij het moment, hier en nu. Maar met het ouder worden is dat standpunt steeds moeilijker vol te houden.
BeantwoordenVerwijderenWat maakt een huis tot een thuis? Als de muren doordrenkt raken van eigen dromen en de weergalm gedempt wordt door de dingen die vertrouwd zijn.
Je bent een gelukkig man, Toetssteen, ook al heb je je portie verdriet gehad. Je hebt een liefhebbende vrouw en kinderen. Eenzaamheid is moordend en ik wens het niemand toe.
Wat je zegt is waar DG. Ofschoon het niet zo is dat de familie als een warme deken over ons heen lag, in tegendeel. Natuurlijk waren er een paar parels, maar dat zijn degenen die zelf ook door de hel zijn gegaan en nog gaan. Daar bouw je een band mee op die echt diepgaat. Natuurlijk heb je recht als je zegt dat mijn partner en onze kinderen heel close zijn. Het heeft ons gelouterd, maar het heeft ons jaren gekost. Rouw is een deur waar je alleen door moet. Het is net zo'n deur als de geboorte en de dood.
BeantwoordenVerwijderenMisschien een heel domme vraag in Amsterdam DG, kun je niet iets simpels kopen? Je zult er niet minder eenzaam door worden, maar het lijkt me een verademing om te kunnen zeggen dat iets van jou is.
BeantwoordenVerwijderenAch, aan de eenzaamheid ben ik gewend geraakt, althans, ik ben een meester geworden in het verdrijven ervan. En het idee om in Amsterdam vast te zitten jaagt me schrik aan. Voorlopig zit ik hier wel goed en als ik me echt terug wil trekken, dan is er het huis van mijn moeder in Zuid-Spanje. Misschien dat ik in Spanje nog eens iets koop. Een groot deel van mijn ziel/geest ligt daar.
BeantwoordenVerwijderenIn 2004 heb ik een jaar op een kasteel in Frankrijk gepast. Bijzonder luxe, met satelliet-tv, internet, zwembad, 2,5 hectare tuin en alle comfort die je je kunt wensen. Zo eenzaam als ik me daar heb gevoeld was ik nooit ergens. Toen mijn 1e jaar voorbij was, dacht ik: liever in Amsterdam onder een brug slapen (kan helemaal niet in Amsterdam) dan nog een maand in die gouden kooi. En zo was het: toen ik in Amsterdam terugkwam, was ik totaal ontheemd. Gelukkig had ik mijn bootje, een kleine zeilkruiser en ik voelde me daar twee jaar lang erg gelukkig op. Maar na een tijd werd het me toch wat te krap en oncomfortabel en zo begon ik weer naar woonruimte te zoeken. Ach, het gaat de goede kant op en zeker nu ik weer internet heb. Dat is toch een soort huiskamer, of een groot gebouw met vele huiskamers.
Zoals je weet reis ik veel, en zolang ik actief bezig ben, boeit de omgeving me. Heb overal wel mijn bekenden, maar ik ben geen partyannimal. Ik haat het verplichte leukdoen. Je mond gaat er van in een automatische stand staan. Op een zeker moment krijg ik iets van 'just leave me alone!' Dan snak ik naar eenzaamheid. Mijn partner snapt dat. Zal morgen wat moois gaan kopen.
BeantwoordenVerwijderenHaha, ja, "laat me met rust" begint "carpe diem" te overvleugelen als lijfspreuk.
BeantwoordenVerwijderenIk hou van eenzaamheid. Ik heb eenzaamheid nodig om weer te kunnen functioneren. Zoals je weet zijn dat de uren van de nacht. De uren waarin men komt tot rust.
BeantwoordenVerwijderenAch ja DG, ben ooit eens de deur uitgerend, ik weet niet eens meer waar ik over het prikkeldraad struikelde, het lag daar verborgen in de sneeuw en het deed geen pijn. Ben naar huis gegaan nadat ik hemel en hel had vervloekt. Lief zei niets, ze verzorgde mijn wonden.
BeantwoordenVerwijderenWeet je wat ik mezelf erg kwalijk neem? Ik zag niet haar wonden, haar pijn.
zoals ik zei: je mag jezelf gelukkig prijzen, ondanks je verlies, dat natuurlijk nooit tenietgedaan kan worden.
BeantwoordenVerwijderenMet het gaan der jaren weet ik dat je gelijk hebt DG. Maar ik weet tevens dat ik me op moet maken voor het verlies. Immers niets is eeuwig.
BeantwoordenVerwijderenhm.... daar zijn de meningen over verdeeld, vanwege een gebrek aan data van die kant ;)
BeantwoordenVerwijderenWaar, maar zoals je zegt, we kunnen het niet verifieren.
BeantwoordenVerwijderenEn dan heeft DG nog altijd zijn vaste contacten van Oncyclopedia die zijn eenzaamheid een beetje doen verbreken :)
BeantwoordenVerwijderenZeker Henning. Aan het online gezelschap van de oncyclopedisten beleef ik veel plezier.
BeantwoordenVerwijderen