Hoe kan ik ooit de stemming weergeven die de liedjes van Ramses Shaffy bij de toehoorder oproept? Ramses brengt me vooral terug naar het Amsterdam van eind jaren vijftig, begin zestig.
De artiesten op het Leidseplein, zolderkamers met uitzicht op beregende daken, tafels vol flessen en glazen na een nachtelijk feest en rokerige achterkamers met tot in de vroege uren gevoerde gesprekken over existentialisme en poëzie. In de stem van Ramses klinken de door lantaarns verlichte, natgeregende straten, de lege nacht en afgesleten hakken van mexicaanse laarzen, vluchtige liefdes, Galoisesigaretten en bier. Zijn stem brengt me terug naar mijn jeugd en legt een deken van weemoed over mijn herinneringen, een verdrietig soort vreugde, een gelukkige eenzaamheid, een optimisme tegen wil en dank.
Ramses Shaffy was zo on-Amsterdams in zijn eigenzinnigheid (eerder behorend bij de Parijse bohemièndichters), dat hij zijn stempel voorgoed op de stad heeft gedrukt en zijn liedjes vreemd genoeg het wezen, het hart van de stad bezingen, alsof je op een donkere avond vanaf de straat door een raam een huiskamer binnenkijkt, waar vreemden met zulke gewone dingen bezig zijn, dat ze absoluut en eeuwig worden, als een lichte, warme en beschermde cel, zwevend in een oneindig en leeg heelal.
Hoe moet je gevoelens beschrijven? Woorden zijn maar aanduidingen, die voor iedereen ergens anders naar verwijzen. Woorden gaan met zichzelf op de loop en leiden vrijwel nooit naar het gestelde doel, zodat ieder schrijven een puzzeltocht is met onbekende route of eindpunt. Woorden verwarren door hun duidelijkheid, ze zijn als doosjes waar iedereen iets anders in aantreft, terwijl gevoelens woordloos en universeel zijn. Alleen de dichter, de artiest, weet het gevoel in woorden te vangen en weer over te brengen. Ramses was zo'n begenadigd dichter en zijn muziek raakt het hart direct in haar meest naakte en kwetsbare gebied. Hulde.
En wat is de dood? Een afscheid. Niets meer en niets minder.
Dag Ramses.
Een prachtige ode, Neree.
BeantwoordenVerwijderenIk moet je eerlijk zeggen dat ik de man helemaal niks vond, maar toen ik, hoe kan het ook anders, weer wat van zijn werk hoorde, dacht ik, hij was toen, juist, toen, erg goed,
BeantwoordenVerwijderenHoorde ook wat over zijn afkomst, genade zeg, kan het nog exotischer en problematischer? Volgens BNR was hij een kind van een Egyptenaar en een Poolse gravin van Russische origine... oid. Dacht dat mijn voorouders het al bont gemaakt hadden, maar het kan altijd beter.
Afijn, ik heb er uit ballorigheid eentje op genomen Ramses! Voor we hier allemaal verzuren zullen we maar zeggen.
@Toets
BeantwoordenVerwijderenRamses was een buitengewoon aimabele man die het leven tot het eind toelachte. Ik zag 'm vaak zitten in de middagzon voor z'n huis aan de herengracht als ik daar als jongeling langs fietste. Op zijn stoel boven aan het trapje avec un rouge. Dan keken we elkaar aan en lachte hij vriendelijk. Voor mij was dat het liedje wat hij voor geen ander gezongen heeft.
@Van Frikschoten
BeantwoordenVerwijderenIk ben het roerend met je eens. Vandaar dat ik me redelijk giftig heb gemaakt de afgelopen dagen. Dom natuurlijk, maar ik wilde ze er niet mee weg laten komen. Het soort mooikleppers die nauwelijks verder zijn gekomen dan het speeltuintje. Ramses heeft het gemaakt, en hij heeft meer geaan dan muziek gemaakt, hij heeft best aardig geacteerd. Tuurlijk was het geen Richard Burton.... Hoewel..., die lustte er ook wel eentje, een fles ook meen ik.
Zou willen dat mijn maagzweer inrukte..., zucht...
Zo is het, Frik.
BeantwoordenVerwijderen