Teken van leven

Zo, eindelijk weer eens de tijd en vooral de rust om wat te schrijven hier. Voor het eerst in 6 jaar heb ik weer een reguliere woning en een maand lang was al mijn aandacht gericht op het inrichten ervan Ik wil niet zeggen dat ik het er druk mee heb gehad, want ik pleeg ondernemingen als verhuizingen op mijn gemak en zonder haast aan te pakken. Ze zijn al enerverend en vervreemdend genoeg.

In ieder geval begint het hokkenstelsel dat ik plotseling aangeboden kreeg na een maand het aanzicht van een woonstee te krijgen. De muren zijn gewit en de vloerbedekking is gelegd. De gordijnen hangen provisorisch aan haken en wachten op gordijnrails en een boor. Er is een bed, een gasfornuis, een koelkast en een eettafel met stoelen, zodat ik weer normaal kan zitten (schrijven).

Bij iedere verhuizing of drastische verandering van omgeving duurt het een tijd, voor de innerlijke wereld zich ook settelt op de plek waar het lichaam zijn nieuwe basis vond. De eigen sferen en vertrouwde gedachten verschuilen zich voor de vreemde lucht en het onbekende uitzicht.

Maar de nieuwe stek is een haven van groeiend comfort en langzaam vult het zich met de vertrouwde kleuren en geuren, die zich mengen met de nieuwe. En daarmee komen de bekende 'beesten van mijn verbeelding' zich weer nestelen in de hoeken en kieren van de ruimtes die ik sinds kort de mijne mag noemen.

(Ik moet eraan denken een extra slot te installeren.)

Maar goed ik ben dus happy en en happy-people weten meestal niets te schrijven, ze zijn te druk met gewoon happy zijn. Tralala roze wolkjes en zo. Niet interessant, net zomin als het tegenovergestelde: 'Ik weet niets te schrijven want ik voel me vanwege een existentientele crisis bijzonder klote en depressief'.
Noi ja, dan toch liever het eerste vanuit persoonlijk standpunt, hoewel het voor de lezer waarschijnlijk lood om oud ijzer is.

maar ok, waar waren we... nieuwe woning, happy, en het terugvinden van het diepste zelf, existentiele eh.. dinges, onbewuste zielsinhouden die pas tevoorschijn komen als ze zich veilig voelen, ehm... tja, nergens over dus.
Maar dat maakt niet uit: het belangrijkste is dat ik dit hier kan zitten schrijven en meteen de wereld in kan plempen ook al gaat het verder nergens over. Wie er aanstoot aan neme werpe de eerste steen of zo. Of nee, doe maar niet.

Heb ik verder nog iets aan de wereld toe te voegen op dit moment? Eigenlijk niet, behalve dat ik me kostelijk amuseer met het circus rond Geert Wilders, waar de rechters en de academische aelite van kleur door verschieten.

Een goedenavond voor u allen en tot een volgende blogpost.