Zelfcensuur. Men heeft er vooral op weblogs de mond van vol.
Vreemd is het dan, dat de webloggers zelf steeds banger worden voor woorden en dan met name die van hun reageerders. Ze zijn bang voor hun eigen schaduwen en censureren hun eigen sites, met allerlei drempels die een vloeiende discussie onmogelijk maken.
Naast dat een site als De Dagelijkse Standaard nu inschrijving vereisen om te kunnen reageren, worden ook de reacties van die ingeschreven reageerders vooraf gemodereerd. Me kan dan ook zien, dat er op die sites nauwelijks nog discussies ontstaan. Als de reactie eenmaal goedgekeurd is, is de lezer alweer naar elders vertrokken en is de soep koud. Reageren is dus meteen afhaken.
Waar zijn de beheerders van die sites bang voor? Ik kan niet anders bedenken, dan dat ze bang zijn voor 'onbeschaafde' reacties aan de ene kant en het angstgreep van de overheid bij monde van het het MDI aan de andere kant.
Zo treedt men in een goede Nederlandse traditie: het kiezen voor een oplossing die het levende aspect van een positief, nieuw verschijnsel de das omdoet: We hebben daar een gevleugelde uitspraak voor: het kind met het waswater weggooien. Nederlandse beleidsmakers, of het nu politici of sitebeheerders zijn, we zijn meesters in het nemen van besluiten die het hele issue om zeep helpen, inclusief alle positieve aspecten.
het is de makkelijkste en de lafste manier.
Dat mensen zo openbaar kunnen schrijven en op teksten kunnen reageren is een grandioze ontwikkeling. De boekdrukkunst maakte mogelijk, dat iedereen die iets te zeggen had auteur, of aucteur kon worden en gelezen worden. In deze tijd kunnen zelfs de re-auteurs of reauctoren hun gedachten weergeven. Dat deze nieuwe vrijheid in de kinderschoenen staat, zorgt dat voor veel problemen. Inplaats van dat daar creatief en speels mee om gegaan wordt, worden woorden beschouwd als werkelijke wapens, die werkelijke verwondingen kunnen aanrichten. Dat is waanzin en daarom zijn deze beheerders bang voor hun eigen schaduw. Het is jammer, dat de vrije discussie, die ze door het openstellen van reacties impliciet zeggen te stimuleren, door dit soort averechtse maatregelen voor een belangrijk deel gesmoord wordt.
Was een andere klacht tegen de Oude Media niet, dat ze elitair geworden zijn en een kloof hebben geschapen tussen de schrijvers en de lezers? Sites als DDS gaan wat dit betreft dezelfde kant op. Zij beslissen welke reacties worden toegelaten en van de kant van de reageerder is er geen enkele zeggenschap over. Dat is een spijtige ontwikkeling, want het schept weer die ongelijke afstand tussen actoren en reactoren. Ik denk dat het ook de sites zelf niet ten goed komt. Ten eerste verhoogt het de drempel om die sites te bezoeken. Het schept ten tweede de kiem van willekeur in de beoordeling van meningen. Andere factoren dan wettelijke gaan een rol spelen, waardoor er wantrouwen gewekt wordt.
Een spijtige ontwikkeling, waar niemand van profiteert, behalve degenen die baat hebben bij het smoren van het openbare debat en dit het liefst willen frustreren.
Dat mensen vrij kunnen reageren is een groot goed en heeft de discussie in Nederland in een stroomversnelling gebracht, ook al zit er veel kaf tussen het koren. Maar met uitbanning van het kaf, wordt zo ook het koren minder voedzaam en het ermee gebakken brood mist zout. Het smaakt laf.
PS:
Ik schreef het bovenstaande naar aanleiding van een ter goedkeuring (nog?) niet verschenen reactie op DDS. Ik zet de reactie hieronder, niet omdat hij zo belangrijk is, maar omdat ik er de pest in heb, als ik de moeite neem om over iets na te denken en er een antwoord op te formuleren, en er dan niet zeker van te zijn of mijn reactie wel goed genoeg gevonden wordt door de gezichtsloze, stemloze en naamloze admins.
Reactie op artikel 'Tactiek & strategie van politieke invloed – de stand van zaken'
"Zoals Hannibal denkt (it takes one to know one), namelijk politiek gezien als verkiezingsstratego en manipulatie van kiezersaantallen ofwel machtspolitiek, is juist dat wat de politiek kapot heeft gemaakt en de democratie gegijzeld. Het heeft niets meer met de belangen van de bevolking te maken, maar is pure demagogie ten eigen bate, dus van de eigen partij. Hopelijk denkt een partij als de PVV meer in principes dan in demagogische strategieën, lees: hoeveel stemmen kost een programmapunt of hoeveel stemmen levert het op?
Het is deze partijpolitieke gedachtengang die de politiek diskwalificeert en het vertrouwen in de politiek steeds meer doet dalen... tot men in opstand komt tegen het misbruikt worden door politici die partijbelang boven landsbelang stellen."
donderdag 26 mei 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten