dinsdag 10 april 2012
Boekenmarkt op het Spui
Iedere vrijdag op het Spui. Erg gezellig meestal en naast een vindplaats van bijzondere boeken ook een plek waar ik veel van mijn vroegere klanten en collega's tref.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Leuke foto's van al die boekenkramen en snuffelende boekenwurmen. Ik zou er zo willen rondsnuffelen. De lente is dus toch gearriveerd want nu zie je meer groene blaadjes aan de bomen. Ziet er best gezellig uit, alleen nog niet warm genoeg. De jassen zijn nog aan. Je kunt er dus ook een kop koffie kopen zie ik. Wel zo handig. Interessant om naar te kijken.
BeantwoordenVerwijderen@D.G.Neree
BeantwoordenVerwijderenSnuffelen tussen tweedehands boeken is een pareltje onder de bezigheden. Sedert mijn favoriete boekwinkeltje in kunstboeken in de Haagse Frederikstaat de deuren sloot ben ik uit moeten wijken naar boekenmarkten. De boekenmarkten lijken een toenemend verschijnsel omdat de winkeltjes te duur worden voor de boekhandelaren. Toch mis ik die kleine bolwerken die naar oud papier en stof geurden, en waar even stoffige uitbaters de honneurs waarnamen. Eigenlijk waren het allemaal Dickens-figuren die zelf ook een boek waren. Want zoals baasjes op hun honden gaan lijken, gaan uitbaters van tweedehands boekenwinkeltjes op hun koopwaar lijken. Zo kende ik er een die sprekend leek op een werk van Anton Tsjechov.
Filantroop
Toch ook vind ik het een innig gezicht, die twee hartsvriendinnen op de bovenste foto, die stevig gearmd op de boekenmarkt aflopen en zich daar wellicht vol hunkering werpen op knusse literatuur voor bij een glaasje wijn. De dingen die zo waardevol zijn voor eens mens, maar soms geheel wegvallen in de grootheid der gebeurtenissen en die het toch verdienen opgetekend te worden. Op zo’n foto blijven het details waarover we slechts mogen fantaseren.
BeantwoordenVerwijderenFilantroop
Het Spui. Ik hoorde van het bestaan voor het eerst in 1967 toen Phil Bloom naakt voor het beeld stond.
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.buitenbeeldinbeeld.nl/Amsterdam_C/Lieverdje_bestanden/image007.jpg
Het provo-gedoe zei mij niets (tot op de dag van vandaag niet), beschouwde hen als een stel geschiften, net als de maagdenhuisbezetters met hun gebral en geblaat waarmee ik te maken kreeg toen ik in Amsterdam ging studeren.
"In 1968 werd de Universiteit van Amsterdam gedemocratiseerd", zei de Gauleiter van de groep waarbij ik was ingedeeld op de introductiedag waar ik direct al ruzie kreeg over geld dat die persoon meende uit mijn zak meende te kunnen kloppen toen wij aan het eind van de dag ergens (onsmakelijk) hadden gegeten.
"Het is makkelijker het totaalbedrag hoofdelijk om te slaan, omdat anders weer blijkt, dat als iedereen voor zichzelf betaalt het bedrag niet klopt en dus iemand moet bijbetalen, wat niet eerlijk is. En bovendien maakt het niet zoveel uit".
"Toch wel", zei ik, want ik heb voor fl 10 gegeten en ik zag dat er anderen waren die fl 30 en meer moeten betalen, daarom betaal ik wat ik heb gegeten en is hoofdelijk omslaan niet eerlijk".
Ach gut, wat was ik ineens een onsolidair figuur, een krent en zeur die keek op een paar guldens. Ja, inderdaad, daar lette ik op en wel omdat ik mijn eigen studie moest betalen en al mijn vakanties aan werken op Schiphol besteedde. Zo simpel lag dat. Ik kreeg toen al met een typische socialist te maken: leven op kosten van de ander met een kletsverhaal.
Later kwam ik er achter dat Gauleiter zoveelstejaars was, de eeuwige student, basketballen op het Museumplein, naast het instituut waar ik studeerde en die uiteindelijk stilletjes verdween, net als enkele andere eeuwigstuderenden die zich in het begin opwierpen als betweters en veelweters om je te 'adviseren' in de koffiekamer.