Nieuwe woningblues

Off line schrijven is vreemd. Het voelt wat kil en doods aan, Een beetje eenzaam, wat mede veroorzaakt wordt doordat ik vandaag mijn nieuwe (zolder)kamer heb betrokken. Nou ja, betrokken is een groot woord - ik heb mijn slaap- en toiletspullen erheen gebracht en zit nu, na de electra te hebben aangesloten, op mijn matras de balans op te maken, mijn trouwe, portable vriend en metgezel op schoot. En ook al is er geen onbeveiligd netwerk in de buurt om op in te haken, het verlichte beeldscherm maakt toch de kamer al wat minder afstandelijk en wat meer "thuis".

Vier bij drie en een halve meter, blauwe vaste vloerbedekking, twee gammele nachtkastjes en twee rechte stoelen, nepbarok met poepbruine bekleding. Schilderspullen en gereedschap in de hoek, de muur ooit half gewit over een behang met verticale, geelblauwe banen. Twee schuiframen naar een drukke verkeersweg op het noorden. Een plafonnière (schrijf je dat zo?) zonder kap aan het plafond en een deur waar het slot uit is gebroken door een kennis van de hoofdbewoonster die er, na verlies van sleutels door de laatste, een koevoet tussen zette in plaats van een loper te zoeken voor het ouderwetse slot.

Opruimen. Stof afnemen. Ouwe rotzooi naar buiten brengen. Het hoeft niet snel te gaan, als het maar de goede kant opgaat. Een half uur denken scheelt 10 uur werken, dus doe ik het rustig aan. Rome is niet in één dag gebouwd enzovoorts blablabla, tijd dus om nog even naar Appie te fietsen voor een paar blikjes bier. De rest van de avond is voor inwijding en contemplatie.

hm....

Een grote stapel tijdschriften uit 2000 en 2001. Story/Privé's, Hola/Hallo's, Breaks, hitkranten alsook body-, hair- en stylingbladen verdwijnen in de vuilniszak naar de overloop. Revu's, Aktueels, en enkele onbestemde engelse (sensatie)bladen houd ik apart voor in de verloren uurtjes. Jammer genoeg geen HP's, Elsevieren of VN's (sorry hoor, maar ik krijg de naam niet voluit geschreven), daar staan nog wel leuke puzzels in, maar in een verdwaalde Volkskrantbijlage lees ik een interview met Willem Oltmans, na zijn genoegdoening van 15 miljoen.... gulden toen nog. Wat droop het kinderlijke en flauwe cynisme van de interviewer er toen al vanaf en zet hij Oltmans neer als een groot kind. Over Willem Oltmans wil ik hier niets zeggen, misschien een volgende keer, maar gatverderrie, wat een infantiel amateurisme spreekt er uit de interviewstijl.

Het is alweer laat. Het verkeerslawaai neemt wat af en een laatste tram klingelt snerpend de bocht door. In het huis is het stil. Een goed teken op zaterdagavond.