Lissabon’s diepe EU-koffers

Er zijn veel dingen die je als Hollander opvallen in Portugal: de zon, de zee, het excellente zee-eten, maar in mijn geval vooral de grote campagneborden voor de Europese verkiezingen die er om de 5 meter hangen. In tegenstelling tot de beklemmende stilte in de Nederlandse media en op straat met betrekking tot de Europese verkiezingen, is het in Portugal een ‘hot topic’, waar menig Portugees zich druk over maakt. Ik heb de vriendelijke glimlach van de liberale lijsttrekster wel honderd keer voorbij zien komen.

Weer een mooi aspect aan Portugal vind ik de borden die lukraak verspreid staan: op elk bord staat helder beschreven hoeveel geld er aan dat bepaalde project besteed is. Enkele voorbeelden:

Loopbrug over het strand: E 10.376
Renovatie en bestrating Moors kasteel Silves: E 3.328.067
Bouw promenade Lagos en decoratie daarvan: E 13.450.009

Bijdrage aan de Europese Unie door Nederland: 8,79 Miljard Euro
Bijdrage aan de Europese Unie door Portugal: 3,03 Miljard Euro (1)

Is het dan nog gek dat de Portugezen zoveel meer waarde hechten aan de Europese Unie dan wij Nederlanders? Nee, natuurlijk niet. Nederland wordt schaamteloos gebruikt als een van de melkkoeien van de Europese Unie, en geeft een schokkende 5,3% van haar overheidsinkomsten uit aan de Europese Unie, terwijl het in bevolking en oppervlakte grotere Portugal maar 2,6% van haar begroting hieraan uitgeeft. Ook ontvangt Portugal Miljarden aan hulp, terwijl Nederland met een vaag plan als ‘;een superbus’ moet aankloppen bij Brussel, en dan uiteraard meteen afgewezen wordt.(2)

De betrekkelijke stilte en desinteresse in Nederland met betrekking tot de Europese Unie lijkt dan ook niet snel doorbroken te worden, als de Unie op deze manier bij Nederland blijft tanken. Vaak wordt gezegd dat die 5,3% van de belasting wel weer geïnvesteerd wordt in dingen die de Nederlander uiteindelijk ten goede komen, zoals de verfraaiing van de vakantiegebieden waar hij heengaat, en de economische stimulatie van armere landen in Europa, wat uiteindelijk weer leidt tot een rijker Europa, en dus een rijker Nederland. Dit is echter vergezocht: als een land eenmaal van de zoete nectar heeft geproefd die Europees geld heeft, leidt juist bijna altijd tot het vragen om meer geld, voor steeds onduidelijkere projecten, die door de commissie alsnog ingewikkeld worden.

De perfecte manier om ‘Euroscepsis’ in de rijkere landen te breken, is dan ook een eerlijkere en betere verdeling van het gemeenschapsgeld: met het oog op de sociale problemen in o.a. Nederland, Duitsland en Engeland, zouden zij meer dan genoeg Europese steun kunnen gebruiken om dat op te lossen. Vrijhandel trekt vanzelf de armere economieën bij, en daarmee Europa zelf. Op naar een Unie van echte gelijkheid.