Rascha Pepers Russisch Blauw - geen recensie

"Zo nietszeggend. Net een bord lauwe brinta, waar geen eind aan komt."

Op deze uitspraak op blz 60 van Rascha Peper's 'Russisch Blauw' viel mijn blik toen ik het boek voor de tweede keer opensloeg om na te gaan of wat ik erover wilde schrijven bevestigd werd en dat is frappant, want bovenstaand citaat geeft precies weer hoe ik over de Nederlandse 'literatuur' van de laatste decennia denk. (ik laat de Vlaamse hier even buiten beschouwing). Het was of het boek zelf mijn vraag beantwoordde. Zo'n duidelijk synchronistisch animistisch voorteken kan ik niet negeren. Ik weet genoeg. Intuitie, spiritualiteit, spanning en fantasie, daar hou ik van. Goddelijke interventie.

De eerste keer dat ik de pandora pocket opensloeg begon ik braaf bij het begin. Iedereen weet dat de eerste zinnen en de eerste bladzijde cruciaal zijn. Wel, het schokeffect was er al handig ingebouwd door de beschrijving van de sprong van een duiker die zich inbeeldt dat er geen water in het zwembad zit. Een naar beeld. Als het zo al moet beginnen! Anyway... de aandacht is gevangen. Maar dan: Gedurende de rest van het eerste hoofdstuk zwemt de duiker wat baantjes, onderwijl mijmerend over ditjes en datjes, over dolfijnen op tegeltjes, hij kijkt eens om zich heen, krabt eens aan zijn teen, kortom, er gebeurt helemaal geen malle moer en ondertussen blijft de lezer met een nare indruk achter van iemand die van de hoge duikplank te pletter valt op de bodem van een leeg zwembad. Maar ja, dat was maar een fantasie van de gefantaseerde duiker, dus waar gaat het eigenlijk over?. Is het nog niet erg genoeg dat ik gedwongen off line ben en zodoende de werkelijkheid 's avonds weer met boeken moet ontvluchten? wat is dit voor zouteloos geklets? Bij deze gaat Rascha Peper dus de prullenbak in, ik bedoel natuurlijk de papierbak. Heh... geen zin om de reinigings/milieugestapo op mijn dak te krijgen.

Waarde lezer. ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik ben drietalig opgevoed, met een vader die me op mijn vierde leerde lezen en ik had/heb in mijn leeshonger altijd de beschikking gehad over een grote vijver met bontgekleurde vissen. Het is misschien wat arrogant van me om in de brakke poel van ons' Heedendaegsche Vaderlandse Litteratuur te spugen, maar ik doe het toch.
Nederlandse literatuur.... De paar goede schrijvers daargelaten is het een slappe diarree van semi-intellectueel gejeremieer over niemendallen. Een vergeefse verheffing van het alledaagse en banale, het triviale. Het ergst zijn de quasi-interessante, narcistische egodocumenten. Wat een slap geouwehoer. Het is de verheffing van het banale en het banaliseren van het verhevene; inhoudsloze breiwerkjes en wandelingen door saaie, saaie landschappen. Nou ja, dat ik hier alweer een foeterkannonade begin toont al hoe inspirerend boekjes als die van Rascha Peper zijn. Wat zal ik er verder nog over zeggen. Niets. Exit Rascha Peper. Het spijt me, waarde lezer, de recensie kan vanwege opperste walging niet doorgaan. Wat een sof! Even kijken of er nog iets anders te lezen is.

O ja, nog even een tip: Lees nooit nooit nooit een roman in een Nederlandse vertaling als u de taal waarin het werd geschreven enigszins machtig bent.
Mijn stelling is: Hoe beter de schrijver, hoe slechter de vertaling.