Frank Zappa (1)

De laatste dagen ben ik wat oude muzikale koeien uit de sloot aan het halen. Wat muziekkennis betreft ben ik ergens aan het einde van de vorige eeuw blijven steken en sindsdien komt er niet veel meer door de mazen van het web. Nu kwam ik in mijn hernieuwde muzikale speurtocht terecht bij iemand, die zijn tijd vooruit was en die zowel intens geliefd als verafschuwd wordt door muziekliefhebbers.

Ik heb het over Frank Zappa.

Wat mij van die man nu zo treft, is dat hij de muziek tegelijk volkomen respectloos behandelt, en dat gepaard laat gaan met een ijzeren discipline met betrekking tot de uitvoering. Hierdoor lijkt het, alsof iedereen maar wat loopt te hannesen en met het grootste gemak wat voor de vuist weg doet, maar zijn optredens zijn muzikaal zowel als in de uitvoering strak georchestreerd.

Wat me ook opvalt in de video's (die ik voor het eerst zie), is de grote dosis humor die hij in zijn muziek en optredens stopt. Spot en vooral zelfspot is iets wat veel muzikanten missen. Zij nemen zichzelf en hun muziek vaak bijzonder serieus.

Hier twee video's waarin de gek wordt gestoken met het werk van collega's, maar ondanks de volkpomen onrespectvolle manier waarop de nummers worden verkracht, blijkt uit deze optredens een groot vakmanschap en liefde voor de muziek en de collega's waar ze de draak mee steken. (de beeldkwaliteit is erg slecht, maar het geluid is met koptelefoon of goede speakers redelijk. Jammer genoeg wordt de tweede video voortijdig afgebroken).


(Stairway To Heaven)

(I Am The Walrus)



Om te laten zien dat het ook (iets) serieuzer kan:




En ik wil afsluiten met het tot in hun diepst van hun ziel kwetsen van liefhebbers van klassieke muziek in het algemeen en die van Maurice Ravel in het bijzonder.