Afgelopen woensdag was ik op de Parnassusweg. Voor de rechtbank.
Daar werd een demonstratie gehouden voor de vrijheid van meningsuiting. Een demonstratie om te verdedigen dat je mag zeggen wat je denkt, te schrijven wat je voelt, te spelen en te zingen wat je hart en je hoofd je ingeven. Sommigen storen zich aan jouw teksten, voelen zich beledigd door wat jij op jouw podium brengt. Maar zou dat een overweging moeten zijn je te verantwoorden voor een rechter of, erger nog, te zwijgen?
Natuurlijk niet.
Collega's, podiumkunstenaars, schrijvers, componisten, tekenaars, vormgevers, zangers, dichters, scenaristen, romanciers, dansers, acteurs: ik heb jullie gemist!
Waar jullie sympathie of antipathie ook ligt, er is iets dat daarboven uitgaat. Want stel hè, stel dat de heer Wilders wordt veroordeeld, dan is ons mooie vak ook de nek omgedraaid. Wij kunnen dan niet meer schrijven of zeggen wat we zouden willen. Onze personages zouden niet meer kunnen zeggen wat ze te zeggen hebben. Want misschien is er iemand die zich beledigd voelt. Misschien is er iemand ten diepste in zijn heilige overtuiging gekrenkt.
Dat: een heilige krenking van een individu of groepje, zelfs van een grote groep en uiteindelijk zelfs de krenking van een massa, mag nooit een overweging zijn om te zwijgen.
Wie niet lezen wil, leest niet.
Wie niet horen wil, luistert niet.
Wie niet kijken wil, sluit de ogen.
Wie niet in staat is de woorden van de meester in twijfel te trekken... laat hem of haar zwijgen in zijn eigen gelijk, maar niet een ander de vrije gedachte, de vrije uitspraak ontzeggen.
Lieve collega's ik voelde mij, en was feitelijk alleen. Dat wil zeggen: zonder jullie. Het vrije woord, de vrije burger heeft ons nodig. Wij, en hier gaat het over uw ego, wij hebben onszelf nodig! Ik verwacht uw woord, in kapitalen of nette volzinnen voor het vrije woord en voor de vrije gedachte.
Zwijgen, nu al, prematuur, is geen optie.
Uw collega
,
Maarten Vonk
kunstenaar/theatermaker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten