vrijdag 29 april 2011
Lampedusa
Zolang ze met hun bootjes Ibiza en Mallorca niet bereiken is er geen vuiltje aan de lucht.
woensdag 27 april 2011
maandag 25 april 2011
zaterdag 23 april 2011
vrijdag 22 april 2011
Halsbandparkieten
Halsbandparkieten veroveren de parken en de straten. Ze heten niet voor niets park-ieten.
Voor meer (lente)foto's zie Amsterdam Post.
woensdag 20 april 2011
Huishoudelijke mededeling 247F-62b
Dames en heren, ik ben het een beetje kwijt. Het is allemaal om politiek gaan draaien en ik weet er momenteel niets meer over te zeggen. Anderen doen dat beter dan ik, zoals de door mij zeer gewaardeerde schrijvers en de evenzo gewaardeerde reageerders op Amsterdam Post.
Misschien is het waar dat een schrijver zonder obstakels niet goed schrijft. Misschien gaat het me te goed (op het moment) en vlakt daardoor de inspiratie af. Er is geen woede, en woede of althans een mate van gedrevenheid is een absolute voorwaarde ietrs te schrijven. In ieder geval weet ik al maanden nauwelijks iets te schrijven en dat frustreert me behoorlijk. De reden? De door mij geprojecteerde verwachting van u, de lezer die over mijn schouder meekijkt. U, waarde lezer, bent legio en kritisch op alle fronten. Let wel: u bent het niet, (want van tot mijn grote verbazing en wantrouwen heb ik van de lezers nooit de vernietigende reacties gekregen die ik verwachtte), maar het gezelschap van sublieme denkers en schrijvers die zich voor mij in het free-for-all-internet waagden. Schrijvers die weten waar ze over schrijven en de gedrevenheid hebben die ik mis.... behalve dan mijn gedrevenheid om te schrijven, die juist daardoor gefrustreerd wordt. Kunt u dat enigszins volgen?
Deze aap op mijn schouder, die mijn ogen met zijn handen afdekt en met zijn voeten mijn handen achter mijn rug bindt, moet ik van me afwerpen. Ik keer daarom terug naar mijn oorspronkelijke plan: Het schrijven voor dit, mijn persoonlijke weblog, en ik heb me voorgenomen om iedere dag (minstens) één logboek-entry te plaatsen, of het nu interessant is of niet. Het is een kwestie van een middenweg tussen wat ik leuk vind om te schrijven en wat voor de lezer nog zodanig te pruimen is, dat de tekst tot het einde toe gelezen wordt. Als er dan eens een tekst uitrolt die meer is dan een willekeurige aaneenschakeling van woorden, dan zal ik die tevens op Amsterdam Post zetten, zodat een groter publiek de parels die uit mijn hersenen rollen kunnen aanschouwen.
Ook zal ik de site hier eens wat opruimen en vernieuwen en wat ruimte geven voor mijn foto's, want het is hier nogal stoffig en er zit weinig beweging in. Hopelijk helpt 1 van mijn kameraden me met de opmaak, want ik ben een blijf een n00b.
Met vriendelijke groet en tot morgen.
dinsdag 19 april 2011
Misdadige combinatie
Ik wil alle frisdrank- en snoepfabrikanten een advies geven, dat voor de eeuwigheid geldt. Een advies dat ze zal behoeden om in de toekomst ooit geld weg te gooien aan onderzoek of ontwikkeling van een product dat nooit door de consument gekocht zal worden, danwel hooguit voor één keer om dan het geheel na één keer proeven in de vuilnisbak of het riool te kieperen.
Dit is mijn welgemeende raad om de mensheid voor iets walgelijks en overbodigs te behoeden:
PEPERMUNT en CITROEN zijn NOOIT een goede combinatie! Een productontwikkelaar die met een combinatie van deze ingrediënten komt is een mensen hatende psychopaat (m/v) of een buitenaardse (ook m/v?).
Als uw snoep- danwel frisdrankbedrijf alsook het onbedorven levensgenot van uw kinderen u lief zijn, neemt u deze waarschuwing, tevens advies, ter harte en bespaart u de mensheid een hoop ellende.
(Dit is een boodschap van de Werkgroep Signalering Gastronomisch Relativisme).
Dit is mijn welgemeende raad om de mensheid voor iets walgelijks en overbodigs te behoeden:
PEPERMUNT en CITROEN zijn NOOIT een goede combinatie! Een productontwikkelaar die met een combinatie van deze ingrediënten komt is een mensen hatende psychopaat (m/v) of een buitenaardse (ook m/v?).
Als uw snoep- danwel frisdrankbedrijf alsook het onbedorven levensgenot van uw kinderen u lief zijn, neemt u deze waarschuwing, tevens advies, ter harte en bespaart u de mensheid een hoop ellende.
(Dit is een boodschap van de Werkgroep Signalering Gastronomisch Relativisme).
zondag 17 april 2011
Teken van leven
Zo, eindelijk weer eens de tijd en vooral de rust om wat te schrijven hier. Voor het eerst in 6 jaar heb ik weer een reguliere woning en een maand lang was al mijn aandacht gericht op het inrichten ervan Ik wil niet zeggen dat ik het er druk mee heb gehad, want ik pleeg ondernemingen als verhuizingen op mijn gemak en zonder haast aan te pakken. Ze zijn al enerverend en vervreemdend genoeg.
In ieder geval begint het hokkenstelsel dat ik plotseling aangeboden kreeg na een maand het aanzicht van een woonstee te krijgen. De muren zijn gewit en de vloerbedekking is gelegd. De gordijnen hangen provisorisch aan haken en wachten op gordijnrails en een boor. Er is een bed, een gasfornuis, een koelkast en een eettafel met stoelen, zodat ik weer normaal kan zitten (schrijven).
Bij iedere verhuizing of drastische verandering van omgeving duurt het een tijd, voor de innerlijke wereld zich ook settelt op de plek waar het lichaam zijn nieuwe basis vond. De eigen sferen en vertrouwde gedachten verschuilen zich voor de vreemde lucht en het onbekende uitzicht.
Maar de nieuwe stek is een haven van groeiend comfort en langzaam vult het zich met de vertrouwde kleuren en geuren, die zich mengen met de nieuwe. En daarmee komen de bekende 'beesten van mijn verbeelding' zich weer nestelen in de hoeken en kieren van de ruimtes die ik sinds kort de mijne mag noemen.
(Ik moet eraan denken een extra slot te installeren.)
Maar goed ik ben dus happy en en happy-people weten meestal niets te schrijven, ze zijn te druk met gewoon happy zijn. Tralala roze wolkjes en zo. Niet interessant, net zomin als het tegenovergestelde: 'Ik weet niets te schrijven want ik voel me vanwege een existentientele crisis bijzonder klote en depressief'.
Noi ja, dan toch liever het eerste vanuit persoonlijk standpunt, hoewel het voor de lezer waarschijnlijk lood om oud ijzer is.
maar ok, waar waren we... nieuwe woning, happy, en het terugvinden van het diepste zelf, existentiele eh.. dinges, onbewuste zielsinhouden die pas tevoorschijn komen als ze zich veilig voelen, ehm... tja, nergens over dus.
Maar dat maakt niet uit: het belangrijkste is dat ik dit hier kan zitten schrijven en meteen de wereld in kan plempen ook al gaat het verder nergens over. Wie er aanstoot aan neme werpe de eerste steen of zo. Of nee, doe maar niet.
Heb ik verder nog iets aan de wereld toe te voegen op dit moment? Eigenlijk niet, behalve dat ik me kostelijk amuseer met het circus rond Geert Wilders, waar de rechters en de academische aelite van kleur door verschieten.
Een goedenavond voor u allen en tot een volgende blogpost.
In ieder geval begint het hokkenstelsel dat ik plotseling aangeboden kreeg na een maand het aanzicht van een woonstee te krijgen. De muren zijn gewit en de vloerbedekking is gelegd. De gordijnen hangen provisorisch aan haken en wachten op gordijnrails en een boor. Er is een bed, een gasfornuis, een koelkast en een eettafel met stoelen, zodat ik weer normaal kan zitten (schrijven).
Bij iedere verhuizing of drastische verandering van omgeving duurt het een tijd, voor de innerlijke wereld zich ook settelt op de plek waar het lichaam zijn nieuwe basis vond. De eigen sferen en vertrouwde gedachten verschuilen zich voor de vreemde lucht en het onbekende uitzicht.
Maar de nieuwe stek is een haven van groeiend comfort en langzaam vult het zich met de vertrouwde kleuren en geuren, die zich mengen met de nieuwe. En daarmee komen de bekende 'beesten van mijn verbeelding' zich weer nestelen in de hoeken en kieren van de ruimtes die ik sinds kort de mijne mag noemen.
(Ik moet eraan denken een extra slot te installeren.)
Maar goed ik ben dus happy en en happy-people weten meestal niets te schrijven, ze zijn te druk met gewoon happy zijn. Tralala roze wolkjes en zo. Niet interessant, net zomin als het tegenovergestelde: 'Ik weet niets te schrijven want ik voel me vanwege een existentientele crisis bijzonder klote en depressief'.
Noi ja, dan toch liever het eerste vanuit persoonlijk standpunt, hoewel het voor de lezer waarschijnlijk lood om oud ijzer is.
maar ok, waar waren we... nieuwe woning, happy, en het terugvinden van het diepste zelf, existentiele eh.. dinges, onbewuste zielsinhouden die pas tevoorschijn komen als ze zich veilig voelen, ehm... tja, nergens over dus.
Maar dat maakt niet uit: het belangrijkste is dat ik dit hier kan zitten schrijven en meteen de wereld in kan plempen ook al gaat het verder nergens over. Wie er aanstoot aan neme werpe de eerste steen of zo. Of nee, doe maar niet.
Heb ik verder nog iets aan de wereld toe te voegen op dit moment? Eigenlijk niet, behalve dat ik me kostelijk amuseer met het circus rond Geert Wilders, waar de rechters en de academische aelite van kleur door verschieten.
Een goedenavond voor u allen en tot een volgende blogpost.
zondag 10 april 2011
Geschokt exploiteren we hysterie
Geschokt. Dat zijn we.
De pers is geschokt, de politiek is geschokt en het hele land is geschokt.
Psychologen duiden de schokken. En ook de naschokken. Die breiden zich uit tot over de omstanders, de buren van de omstanders, door het hele land en de hele wereld en het hele heelal en die naschokken zijn verschrikkelijk. Zeggen de deskundigen.
Nederland is een staat van Hysterie terechtgekomen.
Het was al lang aan de gang.
Jarenlang, al een decennium of langer hebben ze op ons gevoel gespeeld:, de politiek en hun adjudanten: de pers.
Ze speelden onze gevoelens tegen elkaar uit. en maakten ons machteloos.
Voortdurende en constante opwekking van emoties in het bijzonder valse emoties, zonder dat daar iets tegen te doen is omdat het leugens zijn, kweekt apathie en aangezien apathie vanwege het energetische karakter van het menselijke organisme, niet kan duren, wordt een apathische, ongevoelige staat doorbroken door aanvallen van onbeheerste angst, woede en paniek. Dat laatste is een hysterische aanval.
Wat zijn de symptomen in dit geval? Apathie ten opzichte van werkelijke problemen en overdreven reacties op triviale non-gebeurtenissen.
Oranje zet hem op.
Een man slaakt een kreet op de dam tijdens een herdenking en de hele goegemeente vlucht onder leiding van de koninklijke familie als een zwerm ratten waar ,men zich bergen kan, Hysterie.
Om een daad te stellen en aandacht te vragen wordt een waxinelichthouder naar de gepantserde koets van onze poppenkastkatrien gegooid en de dader zit al driekwart jaar in isolatie en wordt onder handen genomen door psychiaters, tot hij werkelijk zo doordraait, dat zijn waanzin aangetoond kan worden. Hysterie.
De Hysterie van Nederland is virulent geworden met de moord op Pim Fortuyn. Daarvoor waren onze gevoelens voor elkaar al vergiftigd en onze geesten met leugens.
Wat voelde u erbij? Wat ging er door u heen?
Ik was geschokt.
Met ons is een onverantwoordelijk experiment aangegaan. En experimenteren met psychologische processen is het tornen aan oeroude wetten en instincten. Het is vragen om weerstand, chaos en vernietiging. Hoeveel hebben er al geprobeerd de gevoelens te manipuleren, de mens te vormen naar hun wil?
In naam van vrijheid, openheid en democratie zijn we tot machteloze slaven gemaakt. We betalen onze erfschuld aan de staat met iedere zweetdruppel die we vergieten en als het geen zweet is maar bloed, dan zijn we geschokt. Ten diepste geschokt. Maar wat kan ik doen? Ik ben ontwapend, tandeloos participant in een contract dat ik zelf nooit heb getekend, maar waarin onder andere staat dat het geweldsmonopolie (en stilzwijgend de morele autoriteit) bij de tegenpartij berust.
Hysterie. Apathie afgewisseld door onbeheerste, onlogische uitbarstingen van angst, en verbaal en fysiek geweld.
Het ziet er niet naar uit dat het ziektebeeld verbetert, hoewel er een snelle remedie bestaat. Maar die remedie durft niemand te opperen. En naar wie het oppert wordt niet geluisterd. Of nee, er staat zoveel op het spel, dat diegene wordt aangeklaagd en vervolgd door strafrechters, die een experiment uitvoeren om te zien of de hysterie een plaats kan krijgen in de jurisdictie, danwel of de hysterie die ontstaat als mijn god wordt beledigd als mensenrecht kan worden gevestigd.
Wat zijn de oorzaken van de hysterie waar Nederland ten prooi aan is? Postmodernisme, de gemakzuchtige degeneratie en neutralisering van waarden. Hedonisme en fatalisme, met als instrument een cynisch sofisme, een complex van doodzonden tegen de geest, tezamen een suïcidaal verraad aan alles wat ons lief is en de vooruitgang die het westen geboekt heeft tegen de onwetendheid en de onverschillige krachten van de natuur.
Hysterie is een gevolg van machteloosheid. Het kan overwonnen worden, door waarheid en moed. Maar de gevestigde structuren zijn sterk.
En de pers heeft ons dus verraden en verkocht Ze hebben de hysterie bewust geëxploiteerd. Zij zijn de instrumentalisten van onze onwetendheid geworden en de hogepriesters van de leugen.
Met dank voor uw aandacht.
------------------------------------------------
(tekst werd ook op Amsterdam Post gepubliceerd).
woensdag 6 april 2011
De schreeuw van de reiger
Wat weten we eigenlijk over de wereld, over onszelf? De meest gewone dingen bevreemden me en het schrijven valt me moeilijk, want ik weet helemaal niets. Alles is voor mij een groot raadsel en ik heb grote bewondering voor mensen die dingen zeker weten.
Wat is bijvoorbeld tijd?
Waar blijft de tijd die verstreken is? Bestaat er wel iets als het verstrijken van tijd? Is het een oerbestanddeel van de cosmos of is het slechts een menselijk concept, in het leven geroepen om het geheel aan veranderingen dat zich aan ons voordoet enigszins te ordenen?
Is tijd, als het een werkelijk bestaand iets is, als een rivier, waarin we worden meegevoerd langs immer veranderende oevers? En als dat zo is, wat stroomt er dan? De rivier zelf of de oevers?
Voor het bewustzijn leven we in een altijd durend nu. we kunnen ons (behalve in herinnering) niet verplaatsen in dat wat eerder ons waarnemingspunt en de toenmalige toestand van het heelal was, noch kunnen we dat in de toekomst waarnemen. Van het heelal nemen we maar een platte dwarsdoorsnede waar, namelijk het heelal zoals dat zich in een bepaalde tijd manifesteert. De verleden en toekomstige staten van dat heelal nemen we niet waar. Maar bestaan die staten dan ook niet meer of nog niet? Of bestaan ze "nog" en "ooit al" wel, alleen zijn ze voor ons bewustzijn niet manifest?
Men zou zeggen, dat wat voorbij is, niet meer bestaat. We nemen het immers niet meer waar? Maar is het niet erg hooghartig om te zeggen dat iets alleen bestaat als het voor ons bewustzijn waarneembaar is? Als tijd een dimensie is zoals lengte, breedte en hoogte dan zouden verleden en toekomst net zo reëel moeten zijn als het heden, de huidige door ons waargenomen staat van het heelal. Als u dit als volwassene leest, zou dan het kind dat u eens was, nog steeds "ergens" bestaan, net als u tidens uw oude dag al bestaat, of hoe uw toekomst er ook uit moge zien. Het zou in theorie ook beteken, dat ieder moment, iedere zijnstoestand eeuwig is en dat niets ooit verloren gaat.
Als ik een straat A uitloop, de hoek omsla naar straat B en daardoor straat A niet meer waarneem kan ik toch moeilijk volhouden, dat de straat niet meer bestaat omdat ik de straat niet meer kan zien? Het is volgens mij nogal hooghartig om te menen, dat dingen niet bestaan als ik ze niet waarneem. De spreekwoordelijke struisvogel doet dat ook.
Gisteren zag ik een programma over de dinosauriërs. Steeds meer wordt duidelijk, dat de dino's helemaal geen reptielen waren, maar de voorouders van de vogels. De meeste blijken een verenkleed te hebben gehad, zoals bijvoorbeeld ook de Tirannosaurus Rex, die, hoe meer erover bekend wordt, steeds meer gaat lijken op een enorme kip met tanden. Door het programma van National Geographic moest ik denken aan een voorval dat ik in de zomer van 2003 meemaakte.
2003 had een uitzonderlijk warme en zonnige zomer, waarin de zon vanaf maart tot eind september niet afliet te schijnen en voor naar ik meen 2 officiële hittegolven zorgde. Het zal tijdens één van die hittegolven zijn geweest, dat ik 's middags rond een uur of drie in het Vondelpark zat, op een bankje aan de rand van de rozentuin. Het was zoals gezegd warm en er stond geen zuchtje wind. Op het gras tussen de rozenperken zaten lome groepjes mensen zo weinig mogelijk uit te voeren. De luchtvochtigheid was hoog.
Vanuit een boom aan de rand van de rozentuin liet een reiger zich van een tak vallen en zweefde op een meter of tien boven de tuin, toen hij een harde kreet uitstootte.
"KRAAAA!!!
En op dat moment gebeurde er iets vreemds. In een fractie van een seconde was ik in een andere wereld. Opeens zag ik in de reiger zijn voorouder, een vliegende dinosauriër. Maar niet alleen dat: het landschap was veranderd. De lucht was nog dikker dan ze al was, en voller, zuurstofrijker. De bomen waren dieper groen en de takken en bladeren hingen meer dan normaal, alsof hun loof hen zwaarder neerdrukte . Over het algemeen was de begroeiing dikker en gaf het geheel de sterke indruk van een moeras. De ervaring was zeer ingrijpend en de belevenis compleet, maar voordat ik de omgeving gedetailleerd kon bekijken was het voorbij.
Toen het voorbij was, had ik de volle overtuiging, dat ik een glimp had gezien van de aarde zoals die honderden miljoenen jaren geleden was. Ik had de sterke indruk, dat de aarde toen niet zo'n gevaarlijke en wrede plek was als we ons indenken, maar integendeel een vruchtbare wereld vol en zinderend van leven, waar niet alles elkaar naar de strot vloog, maar waar ook harmonie en geborgenheid heerste.
Het was niet zomaar een gedachte, maar een indringende waarneming, die ik nu nog duidelijk op kan roepen, hoewel het moeilijk in woorden te beschrijven is. Wat ik zag was zo werkelijk, dat ik voor een aantal seconden echt naar het verleden verplaatst scheen te zijn. Het alternatief voor een dergelijke onmogelijke verplaatsing in de tijd zou zijn, dat me een blik werd gegund van de aarde zoals die miljoenen jaren geleden was. Dit zou betekenen, dat het verleden niet "weg", "voorbij" is, maar nog ergens aanwezig in het heden, misschien ongemanifesteerd, als het ware "opgerold" in het heden, buiten bereik van onze dagelijkse waarneming.
Een derde mogelijkheid is, dat de schreeuw van de reiger een diepe oerherinnering in mijn lichaam opriep, waardoor ik me misschien iets levendig herinnerde, iets dat wellicht in mijn DNA opgesloten zit, dat immers vanaf het begin van het ontstaan van het leven aanwezig is geweest en de hele code van die geschiedenis bevat.
Of was het gewoon een hallucinatie? Dan heb ik grote bewondering voor de details de realiteit en de logica ervan. Alles in de ervaring klopte en riep een sterke herkenning en vertrouwdheid in me op. Het heeft me de overtuiging gegeven, dat het verleden niet weg is, niet voorbij, maar dat het even reëel bestaat als het nu en dat het op de een of andere manier voor het bewustzijn terug te halen is.
De vraag is of dat ook voor de toekomst geldt. Staat die ook al vast? Of wordt die op dit moment geschapen, met de bouwstenen van het verleden?
Hoe het ook zij: wel leven in een wonderlijke wereld en misschien is het wonderlijkste van alles wel de menselijke geest.
-----------------------------------------------------------------------
(Dit artikel verscheen eerder op Amsterdam Post. Voor reacties en afbeeldingen zie aldaar).
Wat is bijvoorbeld tijd?
Waar blijft de tijd die verstreken is? Bestaat er wel iets als het verstrijken van tijd? Is het een oerbestanddeel van de cosmos of is het slechts een menselijk concept, in het leven geroepen om het geheel aan veranderingen dat zich aan ons voordoet enigszins te ordenen?
Is tijd, als het een werkelijk bestaand iets is, als een rivier, waarin we worden meegevoerd langs immer veranderende oevers? En als dat zo is, wat stroomt er dan? De rivier zelf of de oevers?
Voor het bewustzijn leven we in een altijd durend nu. we kunnen ons (behalve in herinnering) niet verplaatsen in dat wat eerder ons waarnemingspunt en de toenmalige toestand van het heelal was, noch kunnen we dat in de toekomst waarnemen. Van het heelal nemen we maar een platte dwarsdoorsnede waar, namelijk het heelal zoals dat zich in een bepaalde tijd manifesteert. De verleden en toekomstige staten van dat heelal nemen we niet waar. Maar bestaan die staten dan ook niet meer of nog niet? Of bestaan ze "nog" en "ooit al" wel, alleen zijn ze voor ons bewustzijn niet manifest?
Men zou zeggen, dat wat voorbij is, niet meer bestaat. We nemen het immers niet meer waar? Maar is het niet erg hooghartig om te zeggen dat iets alleen bestaat als het voor ons bewustzijn waarneembaar is? Als tijd een dimensie is zoals lengte, breedte en hoogte dan zouden verleden en toekomst net zo reëel moeten zijn als het heden, de huidige door ons waargenomen staat van het heelal. Als u dit als volwassene leest, zou dan het kind dat u eens was, nog steeds "ergens" bestaan, net als u tidens uw oude dag al bestaat, of hoe uw toekomst er ook uit moge zien. Het zou in theorie ook beteken, dat ieder moment, iedere zijnstoestand eeuwig is en dat niets ooit verloren gaat.
Als ik een straat A uitloop, de hoek omsla naar straat B en daardoor straat A niet meer waarneem kan ik toch moeilijk volhouden, dat de straat niet meer bestaat omdat ik de straat niet meer kan zien? Het is volgens mij nogal hooghartig om te menen, dat dingen niet bestaan als ik ze niet waarneem. De spreekwoordelijke struisvogel doet dat ook.
Gisteren zag ik een programma over de dinosauriërs. Steeds meer wordt duidelijk, dat de dino's helemaal geen reptielen waren, maar de voorouders van de vogels. De meeste blijken een verenkleed te hebben gehad, zoals bijvoorbeeld ook de Tirannosaurus Rex, die, hoe meer erover bekend wordt, steeds meer gaat lijken op een enorme kip met tanden. Door het programma van National Geographic moest ik denken aan een voorval dat ik in de zomer van 2003 meemaakte.
2003 had een uitzonderlijk warme en zonnige zomer, waarin de zon vanaf maart tot eind september niet afliet te schijnen en voor naar ik meen 2 officiële hittegolven zorgde. Het zal tijdens één van die hittegolven zijn geweest, dat ik 's middags rond een uur of drie in het Vondelpark zat, op een bankje aan de rand van de rozentuin. Het was zoals gezegd warm en er stond geen zuchtje wind. Op het gras tussen de rozenperken zaten lome groepjes mensen zo weinig mogelijk uit te voeren. De luchtvochtigheid was hoog.
Vanuit een boom aan de rand van de rozentuin liet een reiger zich van een tak vallen en zweefde op een meter of tien boven de tuin, toen hij een harde kreet uitstootte.
"KRAAAA!!!
En op dat moment gebeurde er iets vreemds. In een fractie van een seconde was ik in een andere wereld. Opeens zag ik in de reiger zijn voorouder, een vliegende dinosauriër. Maar niet alleen dat: het landschap was veranderd. De lucht was nog dikker dan ze al was, en voller, zuurstofrijker. De bomen waren dieper groen en de takken en bladeren hingen meer dan normaal, alsof hun loof hen zwaarder neerdrukte . Over het algemeen was de begroeiing dikker en gaf het geheel de sterke indruk van een moeras. De ervaring was zeer ingrijpend en de belevenis compleet, maar voordat ik de omgeving gedetailleerd kon bekijken was het voorbij.
Toen het voorbij was, had ik de volle overtuiging, dat ik een glimp had gezien van de aarde zoals die honderden miljoenen jaren geleden was. Ik had de sterke indruk, dat de aarde toen niet zo'n gevaarlijke en wrede plek was als we ons indenken, maar integendeel een vruchtbare wereld vol en zinderend van leven, waar niet alles elkaar naar de strot vloog, maar waar ook harmonie en geborgenheid heerste.
Het was niet zomaar een gedachte, maar een indringende waarneming, die ik nu nog duidelijk op kan roepen, hoewel het moeilijk in woorden te beschrijven is. Wat ik zag was zo werkelijk, dat ik voor een aantal seconden echt naar het verleden verplaatst scheen te zijn. Het alternatief voor een dergelijke onmogelijke verplaatsing in de tijd zou zijn, dat me een blik werd gegund van de aarde zoals die miljoenen jaren geleden was. Dit zou betekenen, dat het verleden niet "weg", "voorbij" is, maar nog ergens aanwezig in het heden, misschien ongemanifesteerd, als het ware "opgerold" in het heden, buiten bereik van onze dagelijkse waarneming.
Een derde mogelijkheid is, dat de schreeuw van de reiger een diepe oerherinnering in mijn lichaam opriep, waardoor ik me misschien iets levendig herinnerde, iets dat wellicht in mijn DNA opgesloten zit, dat immers vanaf het begin van het ontstaan van het leven aanwezig is geweest en de hele code van die geschiedenis bevat.
Of was het gewoon een hallucinatie? Dan heb ik grote bewondering voor de details de realiteit en de logica ervan. Alles in de ervaring klopte en riep een sterke herkenning en vertrouwdheid in me op. Het heeft me de overtuiging gegeven, dat het verleden niet weg is, niet voorbij, maar dat het even reëel bestaat als het nu en dat het op de een of andere manier voor het bewustzijn terug te halen is.
De vraag is of dat ook voor de toekomst geldt. Staat die ook al vast? Of wordt die op dit moment geschapen, met de bouwstenen van het verleden?
Hoe het ook zij: wel leven in een wonderlijke wereld en misschien is het wonderlijkste van alles wel de menselijke geest.
-----------------------------------------------------------------------
(Dit artikel verscheen eerder op Amsterdam Post. Voor reacties en afbeeldingen zie aldaar).
maandag 4 april 2011
de krijgsmacht afgeschaft
We weten niet waar ons goud is gebleven, we hebben onze munt in moeten leveren, we moeten zelfs ons geld in het buitenland laten drukken, we zijn netto betaler aan de EUSSR, de UNO en het IMF, we hebben geen zeggenschap over onze pensioentegoeden, we dragen tegen de 80% van ons met moeite verdiende inkomentje af, we moeten de aandeelhouders van omvallende frauderende banken met onze spaartegoeden redden, we worden geacht landen die de kluit belazeren zoals Griekenland en nu weer Portugal de financiëel helpende hand toesteken om een ons door de strot geduwde Euro te redden van de ondergang en ga zo maar door.
Lees: De minister van incidenten
Lees: De minister van incidenten
Abonneren op:
Posts (Atom)
