Het hutje op de hei

A corny story


Knarsend en piepend ging de deur van het huisje open. Stof dwarrelde van de deurrand naar beneden. De man stak zijn hoofd om de deur en duwde die verder open, waarna hij de kamer instapte. Binnen zag alles er in het gedempte middaglicht onaangeroerd uit.

Hij opende de gordijnen en de ramen en keek om zich heen. Stof op de meubels en de vloer. Een restje afwas in het droogrek op het aanrecht. Hij hing een schilderijtje recht en glimlachte. Een liedje neuriënd pakte hij zijn tas uit en vulde de kastjes boven het aanrecht en de koelkast. Toen zette hij water op en ruimde tijdens het koffiezetten de ruimte op.


Met een kop dampende koffie zette hij zich aan tafel, stopte een pijp en keek door het raam uit over de heide en het bos in de verte. Hij dacht aan het kasteel dat net gebouwd was. Het was een lastige klus geweest. Door omstandigheden moest de klus opeens sneller geklaard worden dan gepland en dat had zijn tol geëist.

Een kasteel voor negen personen. Het was een fantastisch plan en subliem uitgevoerd. Maar waar gehakt wordt vallen spaanders en één van de kasteelheren was voortijdig vertrokken naar zijn eigen kasteel. Deze leefde nu op gespannen voet met de overgebleven acht en had er zelfs een aantal van zijn domeinen verbannen. Een voorheen uitstekende relatie en bondgenootschap verbroken.

Koortsachtig was er gewerkt en door de plotselinge haast kwam het er anders uit te zien dan gepland. Een aantal bijgebouwen en torens werden niet gerealiseerd. Dat neemt niet weg, dat het een prachtig kasteel werd met alle mogelijkheden om een bloeiend handels- en cultuurcentrum te worden.

Maar tijdens het openingsfeest sloeg de melancholie toe. Hij liep door de zalen en bekeek de drukte en het gedoe. Mensen liepen langs hem heen en staken hun duim op of riepen: "Kun je daar en daar wat drank brengen? Ze staan droog" of: "Hé DG, je zou toch een liedje zingen, wanneer doe je dat?" Lopend door de zalen voelden deze vreemd aan, alsof hij een indringer was en hij besloot zijn eigen vertrekken op te zoeken. Maar hoe hij ook zocht, hij kon ze nergens vinden en hij kwam tot de conclusie, dat ze gewoonweg niet bestonden. En dat terwijl hij toch bij de planning aanwezig was geweest. Hij klampte wat andere heren aan, maar die hadden het druk en terecht, maar de man drong aan en kreeg te horen, dat het een en ander niet mogelijk was. Hij verdrong zijn mineurstemming, begaf zich naar de feestzaal, waar hij beloofd had ceremoniemeester te zijn en daar verbeterde gedurende de nacht zijn humeur. Ja, het was een mooi kasteel. Iets om trots op te zijn.

Maar de volgende dag was de vervreemding er weer.In de hal hing een werkschema met roosters. Mensen liepen af en aan en riepen hem in het voorbijgaan weer dingen toe. Als hij ze aanklampte, zeiden ze: "het komt wel goed" of: "komt later wel" en "Maak je niet druk, het gaat toch prima? Ik moet gaan. Druk druk druk". Terwijl hij de trappen opliep naar de raadszaal bekroop hem een somber gevoel.

De man klopte zijn pijp uit, schraapte de kop uit, stopte hem opnieuw en schonk zijn mok nog eens vol.

Verdomd die vrijheidsdrang. Verdomd dat weigeren je te schikken naar de groep, je te moeten comprommiteren aan mensen die niet zien of willen zien wat jij ziet. Een eed van trouw? 100% commitment? Liever sterven dan in naam van de vrijheid in ketenen.

De man liet zijn blik door de hut dwalen. Beschutting, warmte, voedsel, een bed en stoel en een tafel, boeken en schrijfmateriaal... niet veel, maar het was van hem. En gezelschap... ach, de stad was niet ver. Hij besloot het even een paar dagen aan te zien en in die tijd een paar lange wandelingen te maken en wat reparaties aan de hut uit te voeren.

Hij zette de radio aan die hij van toetssteen had meegekregen.

Allemaal de schuld van Wilders

Nadat gisteren de lente even de toestand in Nederland kwam verkennen, vertrok ze weer haastig, met achterlating van een belofte van terugkomst in de vorm van een kievitsei.

Ondertussen is de anti-Wildersmachine op volle toeren gaan draaien. Nederland zal zijn reputatie door hem verliezen wordt er geroepen door hen die het kunnen weten, maar daaraan toevoegen, dat Nederland zijn goede naam al kwijt was door de moorden op Pim Fortuijn en Theo van Gogh en, zo verzekert ons ene Pijpers, door het "nee" tegen de Europese grondwet, die "elders" in Europa "nogal wat wenkbrauwen deed fronsen".

Allemaal de schuld van Wilders natuurlijk, net als het feit dat burgemeesters in Nederland hun stadsgenoten op het hart drukken 's avonds niet meer op straat te komen en fietstunnels te vermijden, om niet in elkaar getrapt, beroofd en bewusteloos op de spoorlijn gelegd te worden. Allemaal de schuld van Wilders.

Vooral onze relatie met moslimlanden, die parels van beschaving, democratie, welvaart en vrijheid, loopt volgens onze propagandistische roeptoeters door Wilders gevaar. Hoe waagt hij het om kritiek te hebben op deze verlichte ideologie, die al 1400 jaar de mensheid heeft verrijkt met uitvindingen op het gebied van de geneeskunde, astronomie, technologie en natuurwetenschappen.

Verloederende steden, het ontstaan van een nieuwe praktisch-analfabete onderklasse,, en nieuwe Nederlandse tradities als het in brand steken van auto's, het in de nek steken van mensen het bedreigen en aanvallen van verplegend personeel, dokters en brandweerlieden, alsook massaal verzet tegen de politie en feitelijk alle "oude" Nederlandse instellingen, al deze culturele verrijkingen zijn de schuld van Wilders, die duivel. Vanuit zijn wieg heeft hij dit allemaal al gepland. Net als de bankencrisis, de duizelingwekkende staatsschuld, de opwarming van de aarde en de terugtrekking uit Afghanistan. In zijn kleuterjaren heeft hij het al bekokstoofd: de verwording van het onderwijs tot een treurige misstand, de wachtrijen in de zorg en niet te vergeten het midden-oostenconflict, dat is begonnen doordat Wilders een bezoek aan Israël bracht.

De aanslagen in New York, Madrid Londen en Bombay.... hoe kan die man nog rustig slapen? Door zijn negatieve invloed moesten van de twee boren van NZlijn de duivels worden verdreven door een Rooms Katholieke priester.

Het ontstaan van voedselbanken, verpaupering en een groeiend aantal mensen en gezinnen dat bij schuldhulpverlening aanklopt.... wat heeft deze man een last op zijn geweten. Maar heeft hij wel een geweten? Hoe kan hij vrome moslims, die zo voor de emancipatie van homo's en vrouwen en zo tolerant tegenover andersdenkenden zijn zo tot in het diepst van hun ziel kwetsen? Hoe durft hij het om tegen besnijdenis, vrouwenonderdrukking, uithuwelijking van kinderen en lijfstraffen te zijn? Schande over die man. Hoe durft hij voor strenge straffen voor en uitzetting van crimineel tuig van de richel te zijn? Hoe durft hij te zeggen, dat 100.000 nieuwe Nederlanders die per jaar per jaar binnenkomen géén zegening voor Nederland is? Er moet toch iets in de plaats komen voor de oorspronkelijke bewoners, die hals over kop uit dit land vol prachtwijken vertrekken?

Maar gelukkig zal Wilders nooit regeren, want de andere partijen (dat die dan nog wel een achterban moeten hebben wordt even buiten beschouwing gelaten) zullen een blok vormen om hem buiten te sluiten en vormen liever een onwerkbare lappendeken van belangenbehartigers en lobbyisten dan een regering die een vertegenwoordiging van de wil van het volk is. En gelukkig heeft onze nationale trots: het immer groeiende ambtenarenleger, al aangegeven werk te zullen weigeren als Wilders aan de macht komt, en gelukkig staan er in binnen- en buitenland duizenden subsidieslurpers klaar om zand in de machine in de machine te gooien mocht het zover komen.

Maar zover komt het niet, want gelukkig is daar onze redder Job Cohen, de nieuwe theedrinkende roerganger, de vernieuwer en verlosser, die Nederland weer op het juiste multiculturele spoor zal zetten. Gelukkig is daar het CDA weer, en d'66, die Nederland in een ommezien weer zullen opstuwen in de vaart der volkeren en van Nederland weer een lichtend voorbeeld zullen maken van democratie en vrijheid.

Op naar 9 juni, wanneer de afgrond zich zal openen die de zwarte ziel van Wilders zal opnemen, zodat de sociaal-democratische heilsstaat eindelijk werkelijkheid kan worden.

Joost Niemöller gooit plots de deur dicht.

Update 11 april 20010.

Dames en heren, ik heb de oude tekst verwijderd.

Hoewel de abruptheid van de sluiting van de commentaarsectie bij Joost voor iedereen een klap in het gezicht met een dode forel was, begrijp ik zijn besluit. Hij had andere ideeën voor zijn weblog dan het zijn van een politiek activistisch podium annex arena en het is zijn speeltuin, dus het is geheel aan hem om het weblog vorm te geven zoals hij dat wil.

Ik wil Joost, Caroline, Martien, Corbeau e.a. (en ook de schrivers van Het Nieuwe Journaal, waar ook de reageermogelijkheid is afgezet) hierbij suces wensen met de site(s). Ik blijf zeker komen en jullie artikelen met plezier en meestal instemming blijven lezen.

Wat? Een week?

Dit is een testbox

Gelieve van deze boodschap geen nota te nemen.

Een week niets geschreven. Waarom?
Druk druk, andere bezigheden, de brug stond open en het licht stond op rood, maar de belangrijkste reden is, dat ik veel aan het lezen ben en eigenlijk te misselijk ben van de manier waarop de verkiezingen zijn verworden tot een stammenstrijd en van de mate waarop het democratische bestel aan het rotten is, dankzij de partij die net het land heeft laten barsten om Uruzgan, zodat ze de dag erna alweer op de televisie, de radio en in de krantenkonden lopen roeptoeteren enschreeuwen dat het allemaal aan de anderen ligt, dat ze hun boodschap nog een keer moeten vertellen en dat Geert Wilders een fout persoon is en dat de PVV buitengesloten moet worden.

Een mooi zootje is het, met dank aan diezelfde PvdA. Het onderwijs half naar de kloten, verloederende steden, De kiezer belazerd en Nederland aan de EU overgeleverd, een economische crisis niet aan zien komen en als dan de verkiezingen naderen en de afgrond eindeloos diep lijkt te worden, er snel tussenuit knijpen over een binnenlandse bijzaak (maar desastreus voor internationale verhoudingen), het land (be)stuurloos achterlatend, om zich voor de partij geheel aan de verkiezingen te kunnen wijden. Te schofterig voor woorden worden landsbelang en rechtsstaat in Nederland verkwanseld voor partijbelang.

Als ik dat alles lees, dan vergaat me de zin om er veel woorden aan vuil te maken. Een hartaanval wil ik vermijden en er zijn leukere dingen in het leven. Zoals bijvoorbeeld het Japanse verschijnsel cosplay, Jongeren kruipen in de(tweede) huid van hun favoriete Anime-figuur. Het is best een trend geloof ik, maar veel weet ik er niet van. Het resultaat is in ieder geval alleraardigst. Een waarschuwing is hier echter wel op zijn plaats. Het klikken op deze links kan de gevreesde Gele Griep veroorzaken. Het risico hiervan is geheel voor eigen risico en schrijver ontslaat zichzelf hiermee van iedere verantwoordelijkheid.

De elite heeft zich van het land afgekeerd

Fjordman:

Het democratische systeem bevat significante fouten, maar het functioneerde in zekere mate zo lang de zin om een demos te zijn, een volk met een gezamenlijke identiteit en gezamenlijke interesses, voorhanden was.

Wat we nu meemaken, is de stapsgewijze ineenstorting van dit demos en wel van boven naar beneden. Machtige groeperingen hebben vaak meer gemeenschappelijk met de elites van andere landen dan met hun eigen doorsnee burgers. Wanneer men de eigen natie niet meer als reële eenheid met een speciale cultuur waarneemt, wordt zij gewoon een werktuig tot het verkrijgen van macht, een stap op de globale carrièreladder. Zonder een loyaliteit, die voorafgaat aan de politieke, zonder emotionele bindingen of tenminste een pragmatische interesse in het behoud van nationale staten, wordt het democratische systeem een middel om aan vrienden thuis of in het buitenland diensten te verlenen door de kiezers te laten bloeden terwijl men aan de macht is en daarnaast een hoopvolle internationale carrière opbouwt.

Men zal er dan slechts weinig morele problemen mee hebben om kiezers uit het buitenland te importeren om aan de macht te blijven of omdat de financieel ondersteunde vrienden uit de economie het willen. Dit proces hangt ook samen met de technologische globalisering, maar het is in het zichzelf hatende westen sterker aanwezig dan in iedere andere beschaving.

Doorsnee burgers, die zich nog altijd identificeren met hun nationale staten, kiezen zo steeds opnieuw mensen die hun vertrouwen misbruiken. Omdat de elites zich weinig identificeren met de naties, die ze eigenlijk moeten dienen, verergert meer macht voor hen de zaak alleen maar, net zoals dit in Europa is gebeurd. Wanneer men af en toe een corrupte regeringsleider heeft, heeft men te maken met een fout individu. Wanneer men echter constant, opnieuw en opnieuw, corrupte regeringsleiders krijgt, heeft men te maken met een fout systeem. Ons politieke systeem is tegenwoordig ontzettend fout. Het probleem is, dat ik niet precies kan herkennen hoe men dat zou kunnen verhelpen.

Uit: Defeating Eurabia, vertaald door E. J. Bron

De stemming zit erin + update

Vol trots, de borst vooruit en met de stemtoestemmingen hoog opgericht begaf ik mij naar het stemlokaal, alwaar ik werd opgewacht door een erewacht van glimlachende vrijwilligers, die mij de hand schudden en me op de schouders klopten voor deze uitzonderlijke daad van vaderlandsliefde. Na het voldoen van de formaliteiten, waarvoor de stemoverzieners zich uitgebreid verontschuldigden, verplaatste ik me naar het hokje, waar ik zowel voor de deelraad als de centrale stad de hokjes bij de kleinste en minst bekende partijen rood kleurde, ervoor zorgend, dat er in het rondje geen spatje wit meer te zien was en mijn stem niet door een consciëntieuze ambtenaar ongeldig zou kunnen worden verklaard.

Dronken van de belangrijkheid van het moment, schoof ik, terwijl aller ogen op me gericht waren, en er hier een daar een half onderdrukt gilletje weerklonk, de zorgvuldig opgevouwen stembiljetten in de daarvoor bestemde gleuven. Bij de tweede, die voor de Centrale stad, zag ik in mijn ooghoek hoe een stemlokaalassistente ineenzeeg, door de spanning overmand.

Het was gedaan!

Met de linkerhand op mijn borst en de rechter in saluut aan de slaap, zweefde ik, vervuld van een heilig patriottisme en een gevoel van semi-extase naar buiten. De met vlaggen en wimpels versierde straten waren vol juichende en zingende mensen, waartussendoor ik blozend en wangzoenend naar huis schreed en nu zit ik hier langzaam terug op aarde te komen.

Wow! wat een rush! Dat gaan we 9 juni zeker weer doen!

Zie hier voor de uitslagen.

--------------------------------------------------------------------------------

Update 4 maart 2010:

Ik vind, dat verkiezingsdagen in NL nogal nonchalant worden georganiseerd. Het hoeft natuurlijk niet zoals hierboven, maar zou het geen goed idee zijn, om van die dagen vrije dagen te maken? Is het landsbelang niet belangrijk genoeg om even een dag bij stil te staan en de mensen zich te laten bezinnen op de samenleving waar men al of niet uit vrije wil toe behoort?

Nu ging ik naar een schooltje, waar ik tussen het speelgoed doorliep naar een ruimte met iderhaast neergezette schotten en kantinetafels. Je vult je biljet in en loopt de kale gangen door naar buiten en dat was het weer.

Zou iets meer decorum en wat aandacht voor het gewicht van die dag niet op zijn plaats zijn?

Dat is beter dan al die nepfeesten die we hebben en die fictieve gebeurtenissen vieren, zoals koninginnedag, pinksteren etcetera.

Groeten uit Singapore

Van een lezer: