Tenenkrommend

Waarom is het NOS-journaal zo tenenkrommend irritant en een belediging aan het adres van de kijker?

Waarom moet een reporter in Mumbai/Bombay tijdens een exclusief interview met een ternauwernood aan de dood ontsnapte Nederlander vragen stellen in de trant van: "Hoe voelde u zich?", "Wat ging er door u heen?" (waarmee niet een kogel bedoeld wordt) en: "Gaat het nu goed met u?" Ok, het is een Nederlander en dat zijn tere zieltjes, maar wil de kijker dat weten? Nee, de kijker wil weten wat er daar aan de hand is. wie de daders zijn, wie de slachtoffers en waarom die dingen gebeuren en hoe zaken lopen. Hoe die man zich voelde kan de kijker zich zelf wel voorstellen.

Waarom wordt er aan triviale onderwerpen beduidend meer aandacht geschonken dan aan onderwerpen die maatschappelijk van groter belang zijn en verworden de belangrijkere onderwerpen tot een summiere en onvolledige samenvatting van wat er overal elders al uitgebreider en diepgravender aan bod is gekomen? Ok, er is weinig tijd. Maar waarom dan die overdreven aandacht voor het Nederlands record aanstekerwerpen? Voor sport en amusement zijn er genoeg andere programma's.

Waarom wordt de kijker toegesproken alsof hij een vijfjarig kind is met een ontwikkelingsachterstand? Televisiekijkers zijn toch niet debiel? Het zou natuurlijk kunnen dat er alleen nog maar analfabeten met een IQ onder de 75 naar het NOS-journaal kijken, maar dat hebben de makers ervan dan toch echt aan zichzelf te danken.

Waarom moet altijd zo de nadruk gelegd worden op dat wijgevoel? Dat spreken namens het Nederlandse volk en de vertrouwelijke ons-kent-ons-toon van de nieuwslezer en de veelbetekenende gelaatsuitdrukkingen en insinuerende intonaties bij de verschillende onderwerpen zijn van een ongehoorde brutaliteit. Wees objectief, houd de toon zakelijk en spreek voor jezelf. Laat de kijker aan de hand van de gepresenteerde (des)informatie al of niet zijn/haar conclusies trekken. Wie denk je wel dat je bent? Uit mijn naam spreek je in ieder geval niet, ook al ben ik gedwongen om jullie salarissen te betalen.

Waarom is iedere aflevering op een dag vrijwel gelijk aan de vorige? met andere woorden: Waarom wordt een geldverslindend en indoctrinerend flutproduct op de drukste tijden van de dag herhaald?

Dus... waarom is het NOS-journaal zo'n ontstellend tenenkrommende belediging aan het adres van de kijker? Is het gewoon de normale Nederlandse angst en truttigheid? Of zit er iets anders achter?

Eén van de redenen dat ze ermee wegkomen is in ieder geval:
Toen de commerciële zenders en het Internet hun intrede deden, had deze dinosaurus óf een totale, gedurfde vernieuwing moeten ondergaan, óf de pijp aan Maarten moeten geven. De Publieke Omroep, met name de Nederlandse Omroepstichting wordt echter betaald uit publieke middelen, hoeft daardoor niet met andere zenders te concurreren en is dus in zijn voortbestaan niet afhankelijk van de kwaliteit die het levert. Als een bakker geen lekker brood maakt, lopen zijn klanten weg, maar voor de bakkers in Hilversum maakt dat niet uit. Met wat voor rommel zij hun meel ook vermengen: het hele nederlandse volk koopt hun produkten toch, ook al verdwijnen die meteen in de vuilnisbak. Het Journaal op zich is een grote organisatie, zeker van een omzet ter waarde van ettelijke miljoenen per jaar, die door u en mij betaald, zonder dat we voor een cent zeggenschap hebben over wat het ons voorschotelt of een mogelijkheid om te bedanken als klant. Heet zoiets geen gedwongen winkelnering? Ik weet het niet, ik ben geen jurist.

Update: Discussie op Nu Jij.

Alleen in de grijze massa

Eigenlijk is het natuurlijk een gigantische paradox. Dat juist nu, in een tijd waarin ongeveer 55% van de mensheid bij elkaar woont, op de grote mierenhopen die wij steden noemen, ongeveer 25% van de volwassenen zegt niemand te hebben waarmee zij hun leed kunnen delen, en dus ook niemand bij wie ze zich echt thuis kunnen voelen.

Dat is vreemd. We zijn, zo lijkt mij, toch nog steeds vaak in contact met andere mensen, of in ieder geval vaak genoeg om niet eenzaam te worden? Er zijn inderdaad mensen die dagenlang niet in contact komen met anderen, maar dat is een enorme minderheid, en zeker niet iedereen die zich eenzaam voelt. Onderzoek wijst uit dat zelfs mensen die met iedereen overweg lijken te kunnen, jeweetwel, die mensen die op de middelbare school op jou neerkeken, dat zelfs die zich vaak eenzaam voelen? Hoe kan het dat juist een levendig sociaal leven vaak tot een mate van eenzaamheid kan leiden?

Dat komt omdat de definitie van eenzaamheid eigenlijk verkeerd is. De mens lijkt vaak te denken dat eenzaamheid direct in verband staat met alleen zijn, maar juist in deze urbane samenleving is dat niet meer zo: eenzaamheid lijkt veel meer samen te hangen met een gevoel van eenzaam zijn, van binnen uit. Een gevoel dat je niemand hebt die je 'echt kent', of dat er juist niemand is die jou wil kennen.

Er zijn handenvol oorzaken aan te wijzen hiervoor. Zo is het wel overduidelijk dat juist de gedachte achter onze samenleving een van de fouten is die tot eenzaamheid leiden. Omdat mensen alles snel verwachten, en snel doen, lijkt er daarom een gebrek aan intimiteit te ontstaan: wie ken je nu wel en wie ken je nu niet? Van wie kun je nu wel verwachten dat ze je helpen en van wie niet?

Daarnaast zijn de media (altijd weer die media) hier ook schuldig aan. Waarom denken we dat we eenzaam zijn? Onder andere natuurlijk omdat de televisie een gigantisch geromantiseerd beeld van vriendschap en vrienden heeft: alles is mooi en ze staan altijd voor je klaar. Daardoor ga je zelf ook dit soort onredelijke eisen aan je vrienden stellen, en als ze die niet willen vervullen, dan heb je dus het idee dat ze niet om je geven. Op die manier creëer je in je brein een illusie van eenzaamheid: een probleem dat er eigenlijk niet is.

Is internet ook een slechterik in deze kwestie? Daar wordt nog druk over gediscussieerd. Hoewel sommige mensen inderdaad vereenzamen achter de computer, is er dankzij social networking, en ander Net 2.0 sites, een 'sociale revolutie' ontstaan op het internet. Het lijkt er juist op dat mensen nu meer hun problemen gaan delen met internet vrienden, mensen die ze vaak nog nooit in het echt gezien hebben. Juist omdat het internet zo makkelijk in de omgang is, vinden mensen het makkelijker om hun gevoelens met anderen te delen. Maar is zo'n internetvriend ook een echte vriend?

Hoe dan ook: het is al bewezen dat mensen vriendschap nu eenmaal nodig hebben: zonder storten ze mentaal, en uiteindelijk dus fysiek helemaal in. Het wordt zelfs gezegd dat het bijna net zo belangrijk is als eten. Daarnaast kunnen we mensen ook niet dwingen om vrienden te worden met andere mensen: een vriendschap is een van die dingen die niet geforceerd kan worden, of tenminste niet met overtuiging. Eén ding is zeker: zolang wij alles snel en onpersoonlijk willen hebben, komen we hier nooit vanaf.

Vroeg of Laat begroet nieuwe schrijver

Ik wil bij deze een tweede schrijver op Vroeg of Laat welkom heten. Hij noemt zich hier Daan, maar opereert meestal onder een andere naam op het intranet. Op de Oncyclopedia Neerlandica maakte hij zich verdienstelijk als columnist en schrijver van artikelen en ik nodig hem van harte uit om hier te experimenteren en te schrijven wat hij wil.

(eventuele) Lezer gegroet.

Welkom bij Vroeg of Laat.

Wat gaat dit worden? Ik heb geen flauw idee. Voor een dagboek is het te openbaar, voor gefundeerde, wetenschappelijk onderbouwde artikelen weet ik te weinig, voor humor heb ik de Oncyclopedia Neerlandica en fanatiek voor het een of ander ben ik niet, dus wat dat betreft heeft de wereld van mij niets te vrezen (geloof het maar niet hoor, eventuele lezer, ik ben wel fanatiek, ik zeg alleen (vooralsnog) niet waarvoor). Eigenlijk is het enige wat ik met dit blog wil is schrijven. En dan schrijven zonder dozen met papiertjes en schriften te verzamelen waar ik achteraf geen wijs uit en mistroostig van word. Dat dit nu meteen door iederen gelezen kan worden is een groot voordeel en een nadeel; maar aangezien ik zelf bepaal wat ik hier schrijf is het nadeel een uitdaging.

Het afgelopen half jaar ben ik (semi-)journalistieke sites en blogs, maatschappijkritische geluiden en opinies e.d. gaan bekijken en ik was verbaasd over het verschil in informatie tussen wat ik op het net tegenkwam en in Het "Echte" Leven (HEL :p), de kranten en de andere nieuws/opiniemedia. Het was alsof er twee werelden naast elkaar bestaan en het verschil kon niet groter zijn. Ik reageerde af en toe op artikelen en teksten, maar het voelt altijd altijd alsof je onuitgenodigd op een feestje komt en zonder iemand te kennen of te groeten naar het buffet loopt om je daar rijkelijk van spijs en drank te voorzien. Ook kwam ik in allerlei discussies en zelfs ruzies terecht, waarin ik me mengde, en waar ik gemengde gevoelns over heb, aangezien andermans vetes me niet aangaan.
Dus omdat ik graag regelmatig mijn (waan-) ideeën opschrijf ben ik maar een eigen blog begonnen..

De leukste sites en blogs zijn natuurlijk die waar op de artikelen gereageerd kan worden. Of Vroeg of Laat ooit door iemand gelezen zal worden of dat er gereageerd zal worden op de teksten (en hopelijk beelden) is ongewis. Wie weet. Zolang het niet ontaardt in gescheld of eindeloze herhaling van dezelfde kreten geldt: hoe meer lieden hoe meer vreugd.

Dan wens ik hierbij de eventuele lezer, de nog eventuelere reageerder en mezelf veel plezier met dit blog. De champagne komt eraan.

Hieronder wat onderwerpen waar ik over wil schrijven.
*levende sites
*Dode sites (erg zielig)
*Links en rechts: de horens van de stier.
*Godsdienst en ethiek.