Hoe draai je oplossingen bij voorbaat de nek om?

Het is een aardige Nederlandse gewoonte in vredestijd: van problemen wordt een onbelangrijk en abstract deelaspect opgepakt, daar wordt een rare conclusie aan verbonden en vanaf dan wordt alleen nog maar daarover gediscussieerd en gepraat, net zo lang tot het probleem vanzelf is overgegaan, danwel de oplossing zo onbegrijpelijk, verwaterd en nietszeggend is geworden, zo losgeweekt van de oorspronkelijke problematiek, dat de hierop gebaseerde maatregelen in het zeldzaam gunstige geval geen enkel effect sorteren, maar meestal per saldo het probleem verergeren of in een andere gedaante dubbel zo groot terugtoveren.

Dat kan allemaal een tijd lang goed gaan in tijden van welvaart en met problemen die door institutionele en financi"ele buffers nog wel op te vangen zijn. In tijden van crisis, en zeker de meervoudige crises waar we op dit moment op afstevenen en gedeeltelijk al inzitten, is deze manier van pseudo-probleemoplossing, het opblazen van bijzaken, funest voor de politiek en het land.

Ik ben op politiek gebied een leek, maar is het niet de bedoeling dat de oppositie in de Tweede Kamer oppositie voert tegen de regering? Waarom horen we uit die hoek dan alleen maar banale matpartijen en moddergooierijen, naar elkaar in het algemeen en naar Geert Wilders en eenieder, die ook maar een millimeter in zijn richting opschuift in het bijzonder?

Twee voorbeelden van laag bij de grondse politiek, voortkomend uit de arrogante wetenschap, dat de media het meest links-populistische en banale argument zullen overnemen:


De suggestie van Mark Rutte, dat de vrijheid van meningsuiting uitgebreid moet worden, wordt ogenblikkelijk gekaapt door (Groen) links. De holocaust wordt er bijgehaald en twee dagen lang leest en hoort men niets anders meer dan verschrikkelijke verhalen over de jodenvervolging, de nazi's en verschrikkingen, Iedere tante truus hangt aan de lijn om te verklaren dat Rutte een schoft is, want haar moeder bla bla bla. Zo wordt door het oppikken van een bijzaak Rutte vrijwel afgeschilderd als een Holocaustontkenner, in een verdachte hoek geplaatst en het werkelijke kwestie, daar waar het om gaat is volkomen uit het zicht verdwenen.

Links kan wel schreeuwen dat Wilders een populist is, maar wie speelt er nu bijzonder populistisch op de onderbuikgevoelens? Femke is er een meester in. Maar de hele politiek is ondertussen meester geworden in het versluieren, op het verkeerde been zetten, de kern van de zaken buiten beschouwing laten en rookgordijnen leggen.

Onderbuikgevoelens en populisme ook weer bij Femke, in dit tweede voorbeeld op haar best als ze zelf de ontvoerde en meermaals verkrachte journaliste als politiek instrument gebruikt om Geert Wilders nog verder in het kamp van de laaghartige neo-fascisten te schoppen. Haar hysterische en valse moraal maakt haar blind voor het feit dat de journaliste zelf in de publiciteit is getreden met haar verhaal en dus bloot staat aan openbare kritiek. Femke Halsema is een populistische onderbuikgevoelensbespeler en achterbaksevolksmenner, die haar politieke tegenstander de dingen verwijt die ze zelf tot in de puntjes beheerst en gebruikt.

Afleidingen, valse argumenten, verwrongen bijzaken presenteren als hoofdzaken, op de man spelen, zwartmaken, blind op ideologische aanames varen, demoniseren van de mensen die wel met oplossingen proberen te komen... Het politieke debat in Nederland is een grote schande en van een tenenkrommend laag niveau.

Wanneer gaat onze volksvertegenwoordiging productief aan het werk om de problemen op te lossen? Elkaar op onechte en valse premissen blijven afslachten levert op den duur alleen maar slachtoffers op en legt het hele land lam.

Femke Halsema zou dat in haar politiek wijsheid toch moeten kunnen zien.

Updates:
Iemand die het allemaal wel goed ziet en het nog beter verwoordt is Stan de Jongs Huisfilantroop

Niet Mark Rutte is de weg kwijt

Mark Rutte als nieuwe demoniseringsobject